Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΓΟΥΣΕΤΗ

Το Μεσαίωνα, ο λόγος της εκκλησίας ήταν νόμος. Νόμος με τρομακτικές συνέπειες στους ανυπάκουους. Ακολούθησε η αμφισβήτηση της αυθεντίας της και οι εκκλησιαστικοί διχασμοί. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι φοβεροί θρησκευτικοί πόλεμοι, μέχρι να φτάσει η Δύση στην ανεξιθρησκεία απέναντι ακόμα και σε μη ανεκτικές θρησκείες και στην ουδετερότητα του κράτους.

Από τότε, οι δυτικές εκκλησίες έπρεπε να καταφέρνουν με τις δικές τους δυνάμεις να συγκρατούν τον αριθμό των πιστών, αφού επιβιώνουν από αυτούς και τις συνδρομές τους. Έφτασαν να κουβαλούν στους ναούς συγκροτήματα ροκ για να προσελκύσουν τη νεολαία. Όπου δεν καταφέρνουν να συντηρήσουν τους ναούς, τους πουλάνε. Και βλέπει κανείς σήμερα στη Βρετανία κτίρια ναών να έχουν μετατραπεί σε κατοικίες, γραφεία, ακόμα και μπαρ!

Στην Ελλάδα, όπως και στις μουσουλμανικές χώρες, η εκκλησία έχει βρει ευκολότερο τρόπο επιβίωσης. Επιβιώνει από υποχρεωτική εισφορά όλων των πολιτών (πιστών και μη πιστών) μέσω του κράτους. Αυτή η ευκολία, όμως, την έχει κάνει να μη βλέπει την πραγματικότητα και να συνεχίζει να συμπεριφέρεται με αυταρχικότητα, προσπαθώντας το λόγο της να τον κάνει νόμο. Συνήθως πετυχαίνει, διότι η κοινωνία μας είναι καθυστερημένη. Επειδή όμως δεν είμαστε στο Μεσαίωνα, δημιουργεί συγχρόνως αμφισβήτηση και οι διχασμό.

Με την πρόσφατη απαίτησή της να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για τις ταυτότητες φύλου, πέτυχε να δημιουργήσει αντίπαλα στρατόπεδα, τόσο στην κυβερνητική παράταξη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση, μεταξύ φιλελεύθερων και λαϊκής Δεξιάς. Είναι φανερό ότι η ελληνική εκκλησία δεν αρκείται στη διατύπωση θέσεων και απόψεων, πράγμα που θα έπρεπε να το σέβονται όσοι σέβονται τη δημοκρατία και τον δυτικό πολιτισμό.

Προχωράει και σε απαιτήσεις: Όχι στον πολιτικό γάμο, όχι στην πολιτική κηδεία, όχι στην καύση νεκρών, όχι στις νέες ταυτότητες, όχι στο σύμφωνο συμβίωσης, όχι στις γυναλικες στο άγιον όρος, όχι στην πληρωμή των οφειλών στο δημόσιο για τα ακίνητά της, όχι στα νέα βιβλία θρησκευτικών. Με κωμικό τρόπο αρνείται ότι σε πληθυσμό 10.000 ιερέων υπάρχουν αυτονοήτως και ομοφυλόφιλοι που αναγκαστικά το κρύβουν και καταπιέζονται. Απειλεί κιόλας τον κ. Ραγκούση, που το ανέφερε, με μηνύσεις.

Η εκκλησία αντλεί τη δύναμή της από την ευχέρεια που έχει, ή νομίζει ότι έχει, να κατευθύνει την ψήφο μεγάλης μάζας πολιτών και να συμβάλει έτσι αποφασιστικά στην εκλογή των κυβερνήσεων. Με αυτό το όπλο εκβιάζει τους πολιτικούς. Το όπλο όμως έχει χάσει τη δύναμή του και την εμβέλειά του. Και με αυτή τη συμπεριφορά η εκκλησία ζημιώνει τον εαυτό της.

Δική μου φιλική συμβουλή είναι να συμπεριφέρεται διαφορετικά αν θέλει να διατηρήσει κάποια επιρροή σε μια υπόθεση που έτσι κι αλλιώς φθίνει. Λαμβάνει υπ’ όψη της ότι η άκρως θρησκευόμενη Ισπανία, από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες που χρηματοδοτούσαν την εκκλησία, την διέκοψε το 2006; Γνωρίζει ότι, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, την τελευταία διετία οι πολιτικοί γάμοι έφθασαν να είναι περισσότεροι από τους θρησκευτικούς; Ότι γενικά οι γάμοι μειώνονται και αντίθετα αυξάνονται τα σύμφωνα συμβίωσης (πέρυσι αυξήθηκαν κατά 45%); Η ιερά σύνοδος μας βεβαίωσε ότι «η Εκκλησία περιβάλλει με αγάπη και κατανόηση αδιακρίτως όλους τους ανθρώπους». Μένει να το δούμε.