Δεν είναι που ετοιμάζουν εργατική νομοθεσία κομμένη και ραμμένη σε μέτρα χούντας. Θα την πασάρουν και για αριστερή εργατική «καταχτήση» ΣΥΡΙΖΑ.

Και το άκρον άωτον του κυνισμού της, θρασύτητας και της ανοησίας τους. Πιστεύουν πως θα μπλοφάρουν το ΚΚΕ με «νυχτερινές» τροπολογίες .

Ποιες τροπολογίες; Εκείνες που έγραψε (σχεδόν με τα χέρια της), στο Χίλτον, η Τρόικα, για να έχει ήσυχο το κεφάλι της…

Έδειξε όμως το ΠΑΜΕ τα εμπρός του δόντια… Κατάλαβαν και στη Βουλή ότι το ΚΚΕ δεν μασάει. Και τώρα παριστάνουν πως «μαζεύτηκαν».

Έβγαλαν τη συντρόφισσα Αχτσιόγλου άπειρη (δεν χρειάζεται βέβαια και μεγάλη προσπάθεια…). Τράβηξαν την τροπολογία. Και ξεκίνησαν διαρροές… για «εργατικές καταχτήσεις».

Ασφαλώς και δεν θα πάρουμε εμείς τα δίκια του ΚΚΕ ξεμπροστιάζοντας (μαζί με τον Κουτσούμπα και το ΠΑΜΕ) τους νέους εργασιακούς θεατρινισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ ξέρει να κάνει τη δουλειά του και δεν θέλει συνήγορο σαν εμάς… που είμαστε οι πλέον ακατάλληλοι.

Άλλωστε, κατά την γνώμη μου, η νέα εργασιακή πραγματικότητα (αυτή που θα προκύψει από το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ), μας αρέσει ή όχι είναι αναγκαίο κακό μετά την εργατοπατερική ασυδοσία 40 ετών που ανατίναξε ό,τι οχυρό υπήρχε στο δίκιο του εργάτη.

Ο λόγος για το γνωστό αίσχος και τον εργασιακό ευτελισμό από κομματικούς εργατοπατέρες (όλων τον παρατάξεων) κατά τη σοοσιαλμανία Καραμανλή (1974 – 1981) και (κατά κόρο) στον τριτοκοσμικό ψευτοσοσιαλισμό του Παπανδρέου (1981 – 2010) αφού (ευλαβικότατα) τον προσκύνησε και τον χρηματοδότησε και η Ν.Δ. μεταξύ 2005-2009 (βλέπε ΔΕΗ και πετρέλαια).

Η εικόνα είναι νωπή αν όχι και σημερινή. Καφενόβιοι συνδικαλιστές με την παρέα της πρέφας και άλλους 200-300 κομματικούς κάνουν άνω κάτω την κοινωνία και καταπατούν δικαιώματα, πραγματικά εργαζόμενων, αφού τους υποχρεώνουν να πηγαίνουν με τα πόδια στις δουλειές απειλώντας τους ότι θα τους κόψουν το ρεύμα ή τα καύσιμα και για την θέρμανση.

Έτσι γίνεται όπου το κράτος ελέγχει το 75% της οικονομίας (45 χρόνια από τη μεταπολίτευση) και αφήνει ασύδοτους τεμπέληδες εργατοπατέρες να κλείνουν το ρεύμα (παραμονή του ταξιδιού τους στον γύρο του κόσμου… με λεφτά του αιχμάλωτου του κρατικού μονοπωλίου, καταναλωτή) ή να βάζουν στα γκαράζ τις συγκοινωνίες.
Αυτό συμβαίνει όταν δίνεις κομματικό δικαίωμα στους εργατοπατέρες να ξεβρακώνουν ιδιώτες των συγκοινωνιών με αντάλλαγμα μια καρέκλα στην Βουλή. Ακόμη και εκείνων που μας έκαναν ρεντίκολο διεθνώς.

Με όλα αυτά λοιπόν ήταν νομοτελειακό πως το δικαίωμα της απεργίας θα έμπαινε σε καλούπια. Έτσι φθάσαμε στο 50+1, που είναι η πρώτη φάση. Γιατί αργά ή και γρήγορα θα υπάρξει και δεύτερη…

Ήταν περισσότερο από βέβαιο πως ο εργατοπατερισμός των ΔΕΚΟ και το αίσχος των αμοιβών, των επιδομάτων και των ψεύτικων υπερωριών θα οδηγούσε στην επιβολή του επιχειρηματικού αιτήματος (δεκαετιών) για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.

Ότι θα καταλήγαμε στην (ουσιαστική) διάλυση του θεσμού των Κοινωνικών Εταίρων με κατάργηση της σημασίας της Διαιτησίας.

Και να μην ξαφνιάζει κανένα η ωραιοποίηση (με σχήματα και με αριστερή αρλουμπολογία) και το «χτένισμα» στο εργασιακό χαμαλίκι και το δουλεμπόριο (μαύρης ανασφάλιστης εργασίας του τετραήμερου και του τρίωρου) με τις «τσατσάρες και τα ψαλίδια» του καθεστώτος των «ελαστικών μορφών εργασίας».

Το καθεστώς που έντεχνα σερβίρουν (μελέτες και αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των κρατικοδίαιτων της πελατειακής του δύναμης) ως νέα «…σύγχρονη μορφή απασχόλησης».

Τελευταία «αντριλίκια», λοιπόν, είναι αυτά των κομματικών εργατοπατέρων της ΓΕΝΟΠ, των μέσων μεταφοράς και των άλλων (ΔΕΚΟ -ακόμη ελεγχόμενων από το κράτος-) που μοιάζουν με κλόουν στα διαλείμματα των θιάσων…

Ωστόσο υπάρχει κάτι που «δικαιώνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, στα χέρια του οποίου έγινε η έκρηξη. Η «βόμβα» δεν ήταν κατασκευής του. Ήταν «ωρολογιακή»και προγραμματίσθηκε, αρχικά το 1974 και αμετάκλητα το 1981. Θα έσκαγε δηλαδή είτε εντός είτε και εκτός μνημονίων.

Γι’ αυτό και επιμένουμε, πως ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει θίασος όσο μιλάει για «αριστερές εργατικές καταχτήσεις» -μέσω μνημονίων- όταν οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται οριστικά. Όταν επιδόματα και αφορολόγητο περνάνε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Όταν εργοστασιακές και οι επιχειρησιακές συμβάσεις αποτελούν ήδη εργασιακό καθεστώς στο 95% . Όταν η διαιτησία πάει περίπατο και η απεργία (όπως την ήξεραν στις ΔΕΚΟ ) μετατρέπεται σε μουσειακό είδος Αυτά φαίνεται πως μύριζε… και το ΠΑΜΕ όταν απείχε από «πάρτι» της ΓΕΝΟΠ και των άλλων Οργανισμών.

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή : capital.gr