Το ημερολόγιο ενός ταξιδευτή (11η εβδομάδα)

Ταξίδια

admin / Μάιος 28, 2014

Της Εύας Παπαδοπούλου

Εβδομάδα 11η – απομένουν 41 εβδομάδες.

Ένα μήνα ήδη, ακολουθώ τους ρυθμούς της γεμάτης αντιθέσεις ζωής στην Ινδία. Βρίσκομαι στην Δυτική Ινδία και συγκεκριμένα στην Βομβάη, όπου προσπαθώ να βγάλω άκρη με την κινεζική βίζα μου.Η ζέστη αφόρητη, υγρασία απίστευτη και η γραφειοκρατία στο αποκορύφωμα της.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Ως Ελληνίδα το «έργο» το έχω ξαναδεί, ωστόσο την γραφειοκρατία, όπου και να την συναντάς δεν παύει να είναι ένα αποκρουστικό «τέρας»: Όλα τα απαραίτητα χαρτιά είναι εντάξει, αλλά χρειάζεται μια δακτυλογραφημένη δήλωση στο κομπιούτερ και ένας ταξιδιώτης συνήθως, δεν κουβαλά εκτυπωτή μαζί του!
Με το κεφάλι κατεβασμένο παίρνω τα χαρτιά μου, φεύγω από το Κινέζικο Προξενείο και τριγυρίζω στην Βομβάη για να βρω ιντερνέτ – καφέ με εκτυπωτή.
Αφού έχω την δήλωση όπως την θέλουν τυπωμένη, τρέχω να προλάβω το Προξενείο ανοικτό. Τελευταία στιγμή μπαίνω μέσα για να μου πουν ότι η δήλωση δεν είναι γραμμένη με τον σωστό τρόπο!!
Το ηθικό μου καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Βαθιά ανάσα και πάλι από την αρχή: καταφεύγω σε ένα δυτικού τύπου καφέ, για να κατευνάσω τα σπασμένα νεύρα μου με μια μεγάλη πάστα σοκολάτας και παίρνω τηλέφωνο στο πρακτορείο εθελοντισμού στην Αγγλία, για να μου πούνε πως ακριβώς να γράψω την δήλωση.
Για να μην πάει τελείως χαμένη αυτή η δύσκολη μέρα, κάνω μια βόλτα μέχρι την «Πύλη της Ινδίας», εντυπωσιακό μνημείο από την εποχή της αγγλικής κυριαρχίας στο λιμάνι της Βομβάης και ήρεμη πλέον επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου.

Τέταρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ώρα 10 το πρωί. Ξαναστήνομαι στην ουρά του Κινέζικου Προξενείου για να ξανακαταθέσω τα χαρτιά μου. Δεν ξέρω αν θα γίνει δεκτή η βίζα μου και ομολογώ πως έχω μεγάλο άγχος γιατί δεν υπάρχει καν, πλάνο Β΄, αν τελικά την απορρίψουν.
Για να διασκεδάσω την αγωνία μου περιπλανιέμαι στην Βομβάη, επισκέπτομαι ενδιαφέροντα Μουσεία και θαυμάζω εξαιρετική μοντέρνα τέχνη. Εκεί, ανακάλυψα τις αγορές ανταλλαγής βιβλίων και ολοκληρώνω την μέρα μου δίπλα στην θάλασσα τρώγοντας γευστικά φρέσκα φρούτα από πλανοδίους μικροπωλητές.
Το βράδυ από το στρες δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι, αποφασίζω να τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Προσπαθώ να σκοτώσω τον χρόνο και την αγωνία μου μέχρι να πάω την ορισμένη ώρα στο Κινέζικο Προξενείο, πίνοντας καφέ στο φημισμένο σημείο συνάντησης όσων ταξιδεύουν σ΄ αυτά τα μέρη, το « Λέοπαρντς Καφέ» και χαλαρώνω ανταλλάσσοντας εμπειρίες και συμβουλές με άλλους ταξιδιώτες.
Ο χρόνος αναμονής μοιάζει ατέλειωτος. Έτσι, επιστρέφω στα γραφικά παζάρια ανταλλαγής βιβλίων που ανακάλυψα χθες. Στοίβες χρησιμοποιημένων, κυρίως αγγλικών βιβλίων, υψώνονται στα πεζοδρόμια και μετά από σκληρή διαπραγμάτευση με τον πωλητή, ανταλλάσσω το βιβλίο μου με ένα παλαιότερο chick lit της κατηγορίας γυναικεία λογοτεχνία. Είναι μια «ένοχη» απόλαυση, για την οποία ντρέπομαι να παραδεχτώ δημοσία πως έχω γίνει πλέον φαν!!
Αμέσως μετά κατευθύνομαι στην ανατολική παραλία της πόλης, όπου μερικά μόλις μέτρα από τα πολυτελέστατα ξενοδοχεία, βλέπεις την ζοφερή εικόνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης στις παραγκουπόλεις.
Βρέχω τα πόδια μου στην θάλασσα, παρατηρώντας τις Ινδές να κολυμπούν με πλήρη περιβολή.
Ώρα 2 το μεσημέρι, το ραντεβού μου στο προξενείο. Επιτέλους έχω την ποθητή βίζα στα χέρια μου. Ευχαριστώ το ΣΥΜΠΑΝ που με ευνόησε. Καιρός να φύγω από την Βομβάη !

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Πετάω για Γκόα, την φημισμένη εξωτική παραθαλάσσια περιοχή στην δυτική ακτή της κεντρικής Ινδίας.
Φτάνω σε μια καταπράσινη παραδεισένια – εκ πρώτης όψεως – τοποθεσία κατάφυτη από φοίνικες και αφού αφήνω τα πράγματα μου στο ξενοδοχείο κατεβαίνω με λαχτάρα στην παραλία.
Προς μεγάλη μου έκπληξη και απογοήτευση, η παραλία είναι τόσο πηγμένη όσο και οι δρόμοι της Βομβάης, από άπειρους Ινδούς ντυμένους από την κορυφή έως τα νύχια, δεκάδες αγελάδες που ξάπλωναν ανενόχλητες στην άμμο, καθώς και μερικούς τουρίστες.
Σκέπτομαι πως πρέπει επειγόντως να ανακαλύψω άλλη παραλία.
Κάθομαι μαραμένη στην άμμο, προσπαθώντας να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα μέσα στον πανικό και την πολυκοσμία – και για προστεθεί ήχος στην υπέροχη αυτή εικόνα – είναι φανερό ότι τα τζετ σκι είναι το αγαπημένο θαλάσσιο σπορ των Ινδών!
Μία πανέξυπνη Ινδή πλανόδια πωλήτρια παρεό, πλησιάζει, κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει κουβέντα. Αφού ανταλλάξαμε τις απαραίτητες πληροφορίες για την οικογενειακή μας κατάσταση, με πληροφορεί πως σήμερα είναι μεγάλη γιορτή για τους Ινδούς και γι αυτό τόσος κόσμος στην παραλία.
Μετά από αρκετή κουβέντα αποφάνθηκε ότι αφού είμαστε «φίλες», ΠΡΕΠΕΙ να αγοράσω ένα παρεό! Απάντησα ότι δεδομένης της «φιλίας» μας το παρεό που θα αγοράσω, θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι στο 1/3 της τιμής!! Η συμφωνία έκλεισε. Ήμασταν ευχαριστημένες και οι δύο.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Μετά το χθεσινό σοκ της παραλίας, νοιώθοντας παράλληλα πολύ κουρασμένη, επέλεξα να περάσω την μέρα μου δίπλα στην ήσυχη πισίνα του ξενοδοχείου. Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο, κέντρισε την προσοχή μου μια παλιά μου αγάπη: η τηλεόραση. Χάθηκα για μερικές ώρες βλέποντας αμερικάνικες ταινίες και πραγματικά, είχα ξεχάσει πως είναι να σκορπάς τον χρόνο σου χαζεύοντας στο κουτί.
Το βράδυ θα συναντούσα μια ταξιδιώτισσα από την Αυστρία που γνώρισα στο αεροπλάνο. Τελικά δεν βρεθήκαμε και κατέληξα σε ένα συμπαθητικό χορτοφαγικό εστιατόριο, όπου έφαγα κάρυ και ρύζι μπασμάτι και ήπια μάγκο-λάσι με πάγο. Η πείνα μου μεγάλη, έφαγα λαίμαργα και εκεί ακριβώς, έγινε το λάθος: ξέχασα να βγάλω τον πάγο από το λάσι.
(σημ.: στην Ινδία, δεν πίνεις ποτέ νερό ούτε πάγο, αν δεν είναι εμφιαλωμένα)

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Από τις 5 το ξημέρωμα πληρώνω το χθεσινό λάθος αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ξυπνάω νωρίς το πρωί. Νοιώθω καλά, γεμάτη ενεργεία και αποφασισμένη να μη χάσω άλλο χρόνο.
Επιβιβάζομαι σε ένα από τα κλασσικά ινδικά λεωφορεία με την ξύλινη μπουαζερί, τα πολύχρωμα φωτάκια και τις λουλουδάτες γιρλάντες με προορισμό την Μομπάσα, στην οποία βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός λεωφορείων και από εκεί αποφασίζω να επισκεφτώ το Βακανγκόρ. Πρόκειται για όμορφη ήσυχη παραλία με λιγοστούς τουρίστες .
Απλώνω το παρεό μου, ξαπλώνω στον ήλιο φορώντας το μάλλον συντηρητικό μπικίνι μου, βγάζω το βιβλίο μου και αρχίζω να διαβάζω αμέριμνη.
Μετά από μερικές σελίδες, ήταν δύσκολο να μην παρατηρήσω την αυξημένη κίνηση γύρω μου. Διάφοροι νεαροί Ινδοί πόζαραν αρκετά κοντά μου έτσι ώστε να με συμπεριλαμβάνουν στο κάδρο της φωτογράφισης, ενώ οι μεγαλύτεροι, ντυμένοι πάντα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, καθόταν σε πολύ κοντινή απόσταση χαζεύοντας το «παράξενο θέαμα», δηλαδή εμένα, όπως έκαναν άλλωστε με όλες τις τουρίστριες της παραλίας!…

Καινούρια λέξη: « Μπας» . Στα ινδικά σημαίνει «αρκετά» και είναι η λέξη -κλειδί που σταματά οποιανδήποτε ενοχλητική παρέμβαση.

Καινούργια γεύση: Ο χυμός φρέσκιας καρύδας, που τον πίνεις με καλαμάκι τοποθετημένο σε μικρή τρύπα στην κορυφή της.

Καινούργιος ήχος: ο μαγευτικός ήχος του σιτάρ από ντόπιους καλλιτέχνες.