Το ημερολόγιο ενός ταξιδευτή (Αυστραλία 1)

Ταξίδια

admin / Ιούνιος 02, 2014

Της Εύας Παπαδοπούλου

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 1

Από την τροπική και γραφική Ταϊλάνδη, πέρασμα στην σύγχρονη και μοντέρνα Αυστραλία. Από τη υγρή ζέστη, τα καταπράσινα πυκνά δάση, το τσίλι και τους… κοριούς, μετά από μερικές ώρες πτήσης προσγειώνομαι στο κρύο, τα βραχώδη τοπία, τα ανοιχτά λιβάδια, στην μεγαλούπολη, πίσω στον δυτικό τρόπο ζωής!

Έχοντας περάσει τους τελευταίους οκτώ μήνες σε ασιατικό έδαφος, αποφασισμένη να ζήσω και να τραφώ με τον ασιατικό τρόπο, νοιώθω πως όλη αυτή η προσπάθεια μου έχει δημιουργήσει ένα δυνατό «σύνδρομο στέρησης» για δυτικό φαγητό… και καλό κρασί!

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Φτάνω λοιπόν στο Σίδνεϊ, την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Αυστραλίας. Βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή της Αυστραλίας, προς την πλευρά της θάλασσας της Τασμανίας και ο πληθυσμός του αποτελείται από μια κοσμοπολίτικη γκάμα ανθρώπων από πολλά και διάφορα μέρη του κόσμου.

Το Σίδνεϊ, ιδρύθηκε μόλις το 1788 και ήταν η πρώτη Βρετανική αποικία στην Αυστραλία.

Με το που πάτησα το πόδι μου στην πόλη, πρώτη μου φροντίδα να βρω στέγη. Στην τύχη, επιλέγω ένα φτηνό δωμάτιο στο προάστιο Κιριμπίλλι και φυσικά, βρίσκομαι μπροστά στις ανάλογες εκπλήξεις: το δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο από ντουλάπα.

Η τουαλέτα δέκα μέτρα μακριά και πρέπει να πηγαίνω εκεί, διασχίζοντας ένα κήπο… Όμως πέρα από αυτές τις «λεπτομέρειες» η περιοχή είναι εκπληκτική !

Το Κιριμπίλλι (Kirribilli) είναι ένα από τα μεγαλύτερα προάστια του Σίδνεϊ,

με πολύ ενδιαφέροντα αρχοντικά που χτίστηκαν στη δεκαετία ’40 – ’50 και είναι η περιοχή όπου μένουν πολλοί διακεκριμένοι Αυστραλοί, όπως ο πρωθυπουργός κ.α.

Με ορμητήριο το δωμάτιο – ντουλάπα, έκανα μεγάλους περιπάτους γύρο από το λιμάνι Τζάκσον. Επισκέφτηκα την διάσημη για την αρχιτεκτονική της και όχι μόνο Όπερα του Σίδνεϊ και την χαρακτηριστική Γέφυρα Harbour που κυριαρχεί σε περίοπτη θέση πάνω από την πόλη.

Επί τέσσερις μέρες προσπάθησα να χαρώ όλα εκείνα που μου είχαν λείψει τόσο πολύ από την «δυτική» ζωή μου, επικεντρώνοντας κυρίως το ενδιαφέρον μου στις γαστρονομικές απολαύσεις!

Ανάμεσα σε καφέ και εστιατόρια με μπριζόλες, μπόλικη μπύρα και κρασί, γνώρισα δύο ακόμα, νέους φίλους – ταξιδευτές. Τον βλοσυρό Γερμανό φοιτητή Ράινα και την χαριτωμένη Ελβετίδα οικονομολόγο Νικόλ. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε να ανακαλύψουμε την Αυστραλία!

Τέταρτη 25 Αυγούστου 2011

Επίσκεψη την Καμπέρα, πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Αυστραλίας και επιλέχθηκε να γίνει πρωτεύουσα της χώρας το 1908.

Η απόφαση αυτή πάρθηκε – ως συμβιβαστική λύση- για να δοθεί ένα τέλος μεταξύ της αντιπαλότητας του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης, (τις μεγαλύτερες πόλεις της Αυστραλίας) οι οποίες διεκδικούσαν για λογαριασμό τους, τον τίτλο της «πρωτεύουσας».

Η Καμπέρα, είναι ίσως η μόνη πόλη της Αυστραλίας, που έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από το μηδέν. Η κατασκευή της άρχισε το 1913 και πραγματικά έχει θαυμάσιο σχεδιασμό. Αυτό βλέπει κάποιος περπατώντας στις λεωφόρους, τα πάρκα της και παρατηρώντας τα διάφορα κτήρια.

Και μετά την πόλη, ώρα να εξερευνήσαμε άλλες περιοχές. Χρειάστηκαν αρκετές ώρες οδήγησης με το αυτοκίνητο, για να φτάσουμε στη χιονισμένη λίμνη Jindabyne. Πρόκειται για τεχνητή λίμνη στο ποτάμι

Snowy River το οποίο βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές των χιονισμένων ορεινών όγκων της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Αυτό που θα είχε πολύ ενδιαφέρον – αν υπήρχε καλός καιρός- θα ήταν να κάναμε καταδύσεις, για να δούμε το χωριό που χρειάστηκε να θαφτεί στον πυθμένα της λίμνης.

Δυστυχώς, είχε τόσο κρύο, ώστε αναγκαστήκαμε να περάσουμε την μέρα μας, δίπλα στο τζάκι, πίνοντας ζεστή σοκολάτα και ακούγοντας ιστορίες για το βυθισμένο χωριό… από τους ντόπιους!!!

Σάββατο 28 Αυγούστου 2011

Μελβούρνη. H δεύτερη πυκνοκατοικημένη πόλη στην Αυστραλίας βρίσκεται σε ένα μεγάλο φυσικό κόλπο, το γνωστό Port Phillip.

Η Μελβούρνη ιδρύθηκε το 1835 και σήμερα, είναι το κέντρο των τεχνών, τού εμπορίου, της βιομηχανίας, της εκπαίδευσης, της ψυχαγωγίας, του αθλητισμού και τού τουρισμού. Πάντως, ο γνωστός ανταγωνισμός με το Σίδνεϊ συνεχίζεται κανονικά!

Επίσης η Μελβούρνη για μας τους Έλληνες είναι – κατά κάποιο τρόπο- «οικεία» πόλη, αφού φιλοξενεί ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών από την Ελλάδα που άρχισαν να καταφθάνουν εκεί στα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του 1950, μετά την Γερμανική κατοχή…

Σύμφωνα με την απογραφή του 2006, το σύνολο των Αυστραλών πολιτών που έχουν ελληνική καταγωγή, είναι πάνω από 350 χιλιάδες.

Έτσι, καθώς «μυρίζομαι» κάπου, κάτι ελληνικό, παρατώ τα πράγματα μου σε ένα βρωμερό και τρισάθλιο Χόστελ και φεύγω βιαστικά για να περιπλανηθώ, πρώτα στην πελώρια παραλία και αμέσως μετά στην καρδία της πόλης. Απώτερος στόχος μου να βρω… σουβλάκια και Έλληνες!

Αποστολή εξετελέσθη! Η χαρά απερίγραπτη! Επιστροφή στις ρίζες, έστω και για λίγο!

Αφήνοντας πίσω την πόλη, διασχίζουμε καταπράσινα αλλά και… κατάμαυρα δάση. Κουβεντιάζοντας με τους δασοφύλακες έμαθα για τις δασικές πυρκαγιές που εμφανίζονται συχνά στην ύπαιθρο καθώς και σε περιοχές άγριας φύσης.

Πολλές φορές- όπως μας είπαν – οι πυρκαγιές έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για τις ζώνες άγριας φύσης. Μερικά είδη φυτών εξαρτώνται από τις συνέπειες της πυρκαγιάς για την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή τους, και στη Αυστραλία, η ελεγχόμενη καύση, είναι σύνηθες φαινόμενο, κάτι που έκαναν άλλωστε, πολλά χρόνια πριν και οι ιθαγενείς. Καίνε δηλαδή, μια δασική έκταση υπό έλεγχο, για να βοηθήσουν την ανάπτυξη του δάσους. (Όχι για να κτίσουν σπίτια!…)

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Οδοιπορικό στον (Great Ocean Road) τον «Δρόμο του Μεγάλου Ωκεανού». Πρόκειται για πανέμορφη παραθαλάσσια λεωφόρο 243 χιλιομέτρων, η οποία απλώνεται δίπλα στην νοτιοανατολική ακτή της Αυστραλίας.

Κατά μήκος αυτού του εκπληκτικού οδοιπορικού, είδα διάφορα αξιοθέατα με υπέροχους σχηματισμούς από την φύση και έμεινα έκπληκτη από τον τρόπο με τον οποίο οι Αυστραλοί αξιοποιούν κάθε φυσική ομορφιά της χώρας τους, διατηρώντας τον απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον.

Ένα από τα «γλυπτά» της φύσης που θαυμάσαμε, είναι ο «Σχηματισμός των Δώδεκα Αποστόλων», ένα σύμπλεγμα οκτώ ασβεστολιθικών πετρωμάτων τα οποία προεξέχουν από την θάλασσα, στο «Port Campbell National Park».

Αρχικά οι ασβεστόλιθοι ήταν δώδεκα, εξ ου και το όνομα του «γλυπτού». Όμως, εξ αιτίας της διάβρωσης έχουν μείνει -μέχρι σήμερα- μόνο οκτώ. Σε λίγα χρόνια, φοβάμαι, πως το σύμπλεγμα θα λέγεται … «Ο Απόστολος»!

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία συνοδεύει το επίσης εντυπωσιακό φαράγγι

«Loch Ard», που πήρε το όνομά του από το πλοίο «Clipper Loch Ard» το οποίο βυθίστηκε την 1η του Ιούνη του 1878, πλησιάζοντας στο τέλος του τρίμηνου ταξιδιού του, από την Αγγλία στην Μελβούρνη.

Από τους πενήντα τέσσερις επιβάτες και το πλήρωμα, μόνο δύο επέζησαν: ο Tom Pearce, μαθητευόμενος του πλοίου, και η Eva Carmichael, μια Ιρλανδή αριστοκρατικής καταγωγής, η οποία μετανάστευε με την οικογένειά της στην Αυστραλία. Και οι δύο ήταν 18 ετών.

Σύμφωνα με τα αρχεία της εποχής, ο Τομ έσωσε την Εύα από το νερό αφού άκουσε τις κραυγές της για βοήθεια. Έπειτα σκαρφάλωσε στο φαράγγι για να ζητήσει βοήθεια από τους χωρικούς της περιοχής.

Μετά τη διάσωση τους και ενώ όλα τα media της εποχής, περίμεναν ένα «ευτυχές τέλος», όμως η Εύα επέστρεψε στην Ιρλανδία, και ο Τομ παρασημοφορήθηκε…

Έτσι το κοινό δεν μπόρεσε να «ζήσει» το πρώτο celebrity παραμύθι που τόσο πολύ επιθυμούσε!

Το οδοιπορικό στην Αυστραλία συνεχίζεται…

Καινούρια λέξη: «Joey». Τζόι, λένε οι Αυστραλοί τα μωρά των καγκουρό, όσο αυτά μένουν στο μάρσιπο της μητέρας τους. Δεδομένου όμως, ότι το «Τζόι» είναι και όνομα, εγώ νόμιζα ότι έτσι τα «βαφτίζουν».

Καινούρια γεύση: Φιλέτα από καγκουρό! Εξαιρετικά!

Καινούριος ήχος: Φυσικά, το «ντιτζερίντου» (didgeridoo). Είναι πνευστό όργανο που αναπτύχθηκε από τους ιθαγενείς περίπου 1.500 χρόνια πριν και είναι ακόμα σε ευρεία χρήση σήμερα, τόσο στην Αυστραλία καθώς, και σε όλο τον κόσμο. Περιγράφεται ως μια φυσική ξύλινη τρομπέτα και ο ήχος του είναι μαγευτικός!