Το ημερολόγιο ενός ταξιδευτή (Κίνα 3)

Ταξίδια

admin / Μάιος 29, 2014

Της Εύας Παπαδοπούλου

Κίνα 3 – Τζινχούα, Νίνγκμπο, Τζιάντε, Χαϊνί, Κίτρινο Βουνό

Έχουν περάσει επτά μήνες ταξιδεύοντας και τους τελευταίους τέσσερις βρίσκομαι στην Κίνα, όπου διδάσκω σε πανεπιστήμιο και σε ένα ιδιωτικό σχολείο.

Η ζωή μου εδώ, έχει μπει σε μια εβδομαδιαία ρουτίνα, που πάει να πει: δουλειά – σπίτι, σπίτι – δουλειά, εκτός από τα Σαββατοκύριακα, που επιστρέφω στην περιπετειώδη ψυχοσύνθεση του ταξιδευτή, ανακαλύπτοντας όλο και νέες εικόνες, αλλά και νέες εμπειρίες από την καθημερινότητα αυτής της γεμάτης αντιθέσεις, γοητευτικής χώρας.

Σάββατο 1 Μάιου 2010

Στις 5 το πρωί ξεκίνησα μαζί με την φίλη μου Στέφανι, να επισκεφθούμε τα σπήλαια του «Διπλού Δράκου» κοντά στην πόλη Τζινχουα. Άλλη μια «μικρή» – για τα κινέζικα δεδομένα – πόλη των 5 εκατομμυρίων κατοίκων στην ανατολική Κίνα.

Κατά την άφιξη μας, συνάντησα μια φοιτήτρια μου από το πανεπιστήμιο, η οποία επέμενε ευγενικά να πάμε όλοι μαζί -με την συνοδεία του πατέρα της- στα σπήλαια. (Ένα από τα βασικά γνωρίσματα της κινέζικης παράδοσης είναι ο σεβασμός στους μεγαλύτερους και τους δασκάλους) Και πρέπει να πω, πως η πρόσκληση, μας ήρθε κουτί!

Φτάνουμε στα σπήλαια και στηνόμαστε στην τεράστια ουρά με ενθουσιασμό. Τρεις ώρες αργότερα και με τουλάχιστον εκατό Κινέζους που μπήκαν εμβόλιμα μπροστά μας στην ουρά, μπαίνουμε επιτέλους στη σπηλιά.

Η ονομασία της, έχει σχέση με δυο σχηματισμούς στην είσοδο που μοιάζουν με κεφάλια δράκων.

Για να μπεις στη σπηλιά (και έτσι εξηγείται και η μεγάλη αναμονή) πρέπει , κυριολεκτικά, να ξαπλώσεις σε μια βάρκα και να περάσεις από ένα εξαιρετικά στενό πέρασμα. (Δεν ενδείκνυται για τους κλειστοφοβικούς.)

Η «περιπέτεια» της εισόδου, μας ανταμείβει με ένα θέαμα -στο εσωτερικό του σπηλαίου- με υπέροχους σχηματισμούς από σταλακτίτες και σταλαγμίτες. (Δυστυχώς, ο φωτισμός είναι εξαιρετικά κακόγουστος)

Περιμένω, αρκετά απογοητευμένη, να δω ακόμα το ποτάμι και τους καταρράκτες που υπάρχουν μέσα στο σπήλαιο και τότε, λίγο πριν φτάσουμε στην έξοδο αντικρίζω κάτι συγκλονιστικό: αρχικά ακούγεται βρόντος νερού που πέφτει, δυναμώνοντας συνεχώς καθώς πλησιάζουμε και ξαφνικά, μπροστά μας εμφανίζεται ένας τεράστιος όγκος νερού.

Είναι ένας καταρράκτης που πέφτει από ύψος, τουλάχιστον, 20 μέτρων από ένα βραχώδες άνοιγμα στην κορυφή του βράχου και συντρίβεται στην άβυσσο του σπηλαίου, εκτοξεύοντας «αέρινα» σταγονίδια νερού προς όλες τις κατευθύνσεις. Αισθάνομαι ρεύμα ανέμου και σταγονίδια νερού να δροσίζουν το πρόσωπο μου. Υπέροχα!…

Αφού κάναμε βόλτες στα δάση από μπαμπού και αφού είδαμε διάφορος ναούς γύρω από την σπηλιά, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε και να διανυκτερεύσουμε στην Τζινχούα .

Αρχικά, το να πάρουμε το λεωφορείο μας φάνηκε σχεδόν ακατόρθωτο, καθώς πεντακόσια περίπου άτομα περίμεναν για ένα λεωφορείο που περνούσε κάθε μισή ώρα!!

Απελπισία. Ευτυχώς μας είδε έτσι χαμένες και αγχωμένες, ένα ζευγάρι Κινέζων από την Σαγκάη, οι οποίοι μιλούσαν αγγλικά και σταμάτησαν το ταξί τους για να μας πάρουν μαζί!

Όταν φτάνουμε στην πόλη, ανακαλύπτουμε ότι τα ξενοδοχεία δεν έχουν άδεια να δέχονται… ξένους!! Μετά από πολλές προσπάθειες και αφού επιστρατεύσαμε όσους γνωστούς είχαμε, καταφέραμε να βρούμε τελικά κατάλυμα για ένα βράδυ στους κοιτώνες ενός σχολείου έξω από την πόλη, το οποίο είχε μετατραπεί σε ξενοδοχείο.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Νίνγκμπο: παραθαλάσσια μοντέρνα πόλη (7 εκατομμύρια κάτοικοι) στην Ανατολική Κίνα, με αξιοθέατο το Πουτούο Σαν (βουνό Πουτούο), που βρίσκεται σε ένα νησί έξω από το Νίνγκμπο.

Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα ιερά βουνά του κινέζικου βουδισμού το οποίο φιλοξενεί πολλούς ναούς και μοναστήρια. Είχαμε την χαρά να δούμε θάλασσα, και να περπατήσουμε στην παραλία.

Πέρα από τους εντυπωσιακούς ναούς αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το «Πηγάδι της Αθανασίας». Μέρος μυστηριακό που ανακαλύψαμε τυχαία κρυμμένο, στα χαλάσματα ενός παλιού ναού, ανάμεσα σε δέντρα και πυκνή βλάστηση.

Κατεβαίνοντας την πέτρινη κυκλική σκάλα, βρεθήκαμε σε μια σπηλιά, με ένα πηγάδι στο δάπεδο και γύρω της αναμμένα αμέτρητα αρωματικά κεριά. Την μυστικιστική αυτή επιβλητική ατμόσφαιρα, τόνιζε περισσότερο η παρουσία μιας γιαγιάς – Κινέζας η οποία φύλαγε το πηγάδι. Μας παροτρύνε με την γλώσσα του σώματος να πιούμε το «αθάνατο νερό» αλλά ποιος ρισκάρει την δυστυχία του να ζει για πάντα; Φύγαμε μαγεμένες.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Πήγαμε στη Τζιαντέ, και από εκεί πήραμε το λεωφορείο με προορισμό τον «Βράχο Ντάτσι». Μας άφησε σε ένα μονοπάτι και σε αντίθεση με την συνηθισμένη πολυκοσμία, ήμασταν μόνες μας!

Ανεβήκαμε το μονοπάτι μέσα σε πυκνή βλάστηση και καταπράσινες λίμνες, φτάσαμε στην είσοδο του τελεφερίκ και γραμμή για την κορυφή του βράχου, όπου βρίσκεται το μοναστήρι Daci Rock, ένα από τα πιο όμορφα μέρη που επισκέφτηκα στην Κίνα.

Πρόκειται για βουδιστικό μοναστηριακό συγκρότημα «κρεμασμένο» στα βράχια, με καταρράκτες τριγύρω του, με το τεράστιο χρυσό άγαλμα του γελαστού Βούδα και στο βάθος μια καταπράσινη λίμνη.

Ψιλόβρεχε. Ήμουν γοητευμένη από την τόση ομορφιά… Και ο ενθουσιασμός μου κορυφώθηκε, όταν λίγο πριν την επιστροφή πήγαμε βόλτα στον ποταμό Σινάν (Xin’an) στον οποίο, η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ νερού και ατμόσφαιρας, προκαλεί σχηματισμό μιας μυστηριακής ομίχλης που απλώνεται αποκλειστικά πάνω από το ποτάμι. Μοναδικό φαινόμενο.

Εκεί που βρίσκεσαι δίπλα στο ποτάμι, ένα κύμα ψυχρού σύννεφου σε καλύπτει και όλα χάνονται για μερικά λεπτά. Το θέαμα χαρακτηριστικό στη παραδοσιακή κινέζικη τέχνη και η αίσθηση μαγευτική.

Σάββατο 29 Μάιου 2010

Εκδρομή στο Χάινι. Με φιλοξενεί μια συνάδελφος, δασκάλα από το σχολείο όπου δουλεύω. Οι άνθρωποι στην Κίνα γενικά δεν σου μιλάνε διότι δεν ξέρουν αγγλικά και γενικά είναι ντροπαλοί, αλλά αν μπορούν να συνεννοηθούν είναι εξαιρετικά φιλικοί και φιλόξενοι. Και είμαι πραγματικά ευγνώμον για όλους τους φίλους που απέκτησα εκεί.

Ξεκινήσαμε με ένα πέρασμα από τον ποταμό Κιατάνγκ (Qiantang) για να δούμε το «παλιρροϊκό κύμα» γνωστό ως το μεγαλύτερο παλιρροϊκό κύμα στον κόσμο.

Η παλίρροια ορμάει μέσα στον ποταμό από τον κόλπο με ταχύτητα περίπου 40 χλμ. την ώρα και προκαλεί ένα επικίνδυνο κύμα το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 9 μέτρα ύψος (συνήθως είναι μεταξύ 1.5 και 5 μετρά) που σαρώνει ότι βρει στον δρόμο του.

Ανεβήκαμε σε μια παγόδα για να το δούμε καλύτερα. Ακριβέστατο στο ραντεβού του, το κύμα αρχικά ακούστηκε σαν, ένα δυνατός βρόντος και μετά μια λευκή γραμμή στο ορίζοντα όπου πλησίαζε με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από το απίστευτο αυτό θέαμα ενώ η φίλη μου JJ, παραπονιόταν ότι αυτό «δεν είναι τίποτα!»

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Το «Κίτρινο Βουνό» (Huangshan) έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς καλλιτέχνες, ζωγράφους και ποιητές και είναι χαρακτηριστική η εικόνα του, στην παραδοσιακή ζωγραφική με μελάνι.

Είναι γνωστό για τις κοφτερές κορφές του από γρανίτη, τα δέντρα όπου φυτρώνουν στις κορυφές και τις εσοχές των βράχων, καθώς και την ομίχλη που προσθέτει μια μυστικιστική ατμόσφαιρα στο τοπίο.

Στο βουνό δεν υπάρχουν δρόμοι και η μετακίνηση είναι δυνατή μόνο με τα πόδια. Μετά από έξι ώρες πεζοπορίας φτάσαμε στο κατάλυμα όπου θα περνούσαμε τη νύχτα, για να απολαύσουμε από εκεί, την ανατολή. Κουρασμένη, βρώμικη και νηστική είδα μια υπέροχη ανατολή και καθώς ο πρωινός ήλιος μου ζέσταινε το πρόσωπο, για πρώτη φορά μετά από οκτώ μήνες ταξιδιού μου έλειψε το σπίτι μου, ιδιαίτερα το κρεβάτι και η μπανιέρα μου!!!

Καινούρια λέξη: «Ντουο Σαο Τσιεν», που σημαίνει «πόσο κοστίζει». Βέβαια, όποια τιμή και αν σου πουν, την κατεβάζεις κατά 70%!!

Καινούρια γεύση: Κάμπιες τηγανητές, πόδι πάπιας, γλώσσα πάπιας, ουρά γουρουνιού, είναι μερικά από τα «μεζεδάκια» που γεύτηκα… Όμως, αυτό που πραγματικά με συγκίνησε ήταν ένας δυτικού τύπου καφές Βιεννουά, μιας και δεν είχα πιει καφέ εδώ και πέντε μήνες!

Καινούριος: Σίγουρα ο υπόκωφος ο ήχος του τεράστιου παλιρροϊκού κύματος, που μοιάζει σαν να έρχονται από μακριά καλπάζοντας μανιασμένα, εκατοντάδες άλογα!