Για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ΑΟΖ, το 2011, σε μια ερώτηση στην  Βουλή για τα πετρέλαια. Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε τότε: “Η ΑΟΖ δεν είναι κάποιο μαγικό χαρτί, με υπερφυσικές ιδιότητες, που λύνει όλα τα προβλήματα”.  Αλλά κανείς ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι η ΑΟΖ είναι ένα μαγικό χαρτί με υπερφυσικές ιδιότητες.

Νομίζω επρόκειτο για μια προσπάθεια υποτίμησης της ΑΟΖ για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι την είχε αγνοήσει όλα τα χρόνια που ήταν Υπουργός Εξωτερικών και Πρωθυπουργός. Έτσι ήταν μια βροντή εν αιθρία όταν πριν λίγες ημέρες ο Παπανδρέου θυμήθηκε ξανά το Καστελόριζο και την ιστορική του ομιλία στο πιο απόμακρο και ξεχασμένο νησί μας την Παρασκευή 23 Απριλίου 2010.

Όπως γράφτηκε: «Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο μέρος. Ενδεχομένως η επιλογή του να υποδήλωνε κάποιο μήνυμα το οποίο όμως ουδέποτε έγινε αντιληπτό στο σύνολό του τόσο από το ευρύ κοινό όσο και από τους ειδήμονες της επικοινωνίας. Ίσως το ότι ήταν το ανατολικότερο άκρο τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρώπης, σήμαινε κάτι για τη συγκεκριμένη επιλογή, αλλά ακριβώς τι μόνο ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός μπορεί να γνωρίζει.

Μπορεί να ήθελε να τονίσει ότι θα εμπλακούμε σε μια διαδικασία, όπου μέσα από τρικυμίες θα βρούμε και πάλι το «απάνεμο λιμάνι για να αράξουμε», όπως και τον ακούσαμε να λέει άλλωστε, αλλά γιατί το συγκεκριμένο λιμάνι έπρεπε να το συμβολίζει το λιμάνι του Καστελόριζου κι όχι κάποιο άλλο από τα εκατοντάδες της χώρας δεν είναι κατανοητό. Ίσως πάλι πως η συγκεκριμένη επιλογή ήταν ο μοναδικός τρόπος για την εύρεση της Ιθάκης».

Ο Παπανδρέου εμφανίστηκε προχθες στην εκπομπή ΙΣΤΟΡΙΕΣ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ και απάντησε στις ερωτήσεις της δημοσιογράφου Σίας Κοσιώνη για την περίοδο της πρωθυπουργίας του. Και ξαφνικά από το πουθενά, out of the blue, όπως θα έλεγαν και οι Αμερικανοί, και με καθυστέρηση έξι χρόνων αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο Καστελόριζο. Έτσι, σε κάποια στιγμή δήλωσε: «Το Καστελόριζο είναι ελληνική γη. Είναι και σημαντικό νησί για όλο το θέμα ΑΟΖ» και αργότερα συνέχισε λέγοντας: «Μίλησα στο Καστελόριζο για να τονίσω μέχρι που φτάνει η Ελλάδα και πέραν του Αιγαίου.

Εάν κυβερνήσεις μιλάνε σήμερα για τα πετρέλαια, για ΑΟΖ, για  πιθανή σύνδεση ΑΟΖ Ελλάδας Κύπρου, όλα αυτά σχετίζονται με το Καστελόριζο». Ήταν, αναμφίβολα, ένα μεγάλο ψέμα, γιατί εκείνη την περίοδο έλεγε ότι η Ελλάδα δεν έχει πετρέλαια και ήταν εχθρός της ΑΟΖ. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ως Υπουργός Εξωτερικών και ως Πρωθυπουργός υπήρξε οπαδός της υφαλοκρηπίδας, όπως και η Τουρκία, και κάποια στιγμή φάνηκε να υποστηρίζει τις τουρκικές θέσεις για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

Βέβαια, οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Αμερικανοί οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει τακτική για δεκαετίες τώρα και χρησιμοποίησαν την λέξη «συνεκμετάλλευση» για πρώτη φορά το 1975. Οι ΗΠΑ ζήτησαν τότε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ξεκινήσει συνομιλίες για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, αλλά αυτός αρνήθηκε να το κάνει, μια στάση που ενόχλησε πολύ τους Αμερικανούς τότε. Αργότερα, οι Αμερικανοί ζήτησαν το ίδιο από τον Ανδρέα Παπανδρέου,  αλλά και αυτός αρνήθηκε να συμμορφωθεί.

Είναι προφανές ότι ορισμένα σενάρια επανέρχονται και ο γιός του Ανδρέα δεν ήταν αντίθετος σε ένα τέτοιο σενάριο. Ο Παπανδρέου ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να ανακηρύξει την Ελληνική ΑΟΖ σεβόμενος τη σχετική  αμερικανική επιθυμία.

Οι Αμερικανοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι του Αλέξη Τσίπρα, παίζουν το ίδιο βιολί διαμηνύοντας στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι δεν πρέπει να προχωρήσουν σε μονομερή  ανακήρυξη ΑΟΖ , χωρίς να συμφωνήσουν με την Τουρκία, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι, πάντα, μια μονομερής πράξη, όπως ακριβώς έπραξαν και αυτοί το 1983.

Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις Σημίτη-Γ. Παπανδρέου και Καραμανλή-Μπακογιάννη ουδέποτε συμπαραστάθηκαν στον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο υποστηρίζοντας τον στον αγώνα που έδωσε για την Κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δικαίου της Θάλασσας και δεν ενθυμούμαι ο Παπανδρέου να αντικρούει τις παράλογες αυτές τουρκικές θέσεις. Οι Τούρκοι τον είχαν παγιδεύσει και είχε αποδεχτεί τότε ότι οι συνομιλίες για την διένεξη στο Αιγαίο δεν αφορούσαν το Καστελόριζο.

Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής  διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις.

Αλλά το μεγαλύτερο ψέμα στην συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ ο Γεώργιος Παπανδρέου το άφησε τελευταίο, όταν δήλωσε «Εγώ δεν ήθελα το ΔΝΤ να έρθει στην Ελλάδα. Αυτό ήταν επιθυμία της Γερμανίας»! Αλλά το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου, ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, άλλα αναφέρει: «Ο Ντομινίκ Στρος-Καν αποκάλυψε το Μάρτιο του 2011 στο γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό Canal Plus ότι ο Γιώργος Παπανδρέου επιδίωκε εξαρχής την εμπλοκή του ΔΝΤ σ’ ένα πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης της Ελλάδας, πολύ πριν η χώρα μας χάσει την πρόσβαση στις ξένες αγορές για την αναχρηματοδότηση του χρέους της.

Ειδικότερα, ο πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ υποστήριξε ότι το Ταμείο και οι ελληνικές Αρχές είχαν ξεκινήσει συζητήσεις από τις αρχές Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του 2009, όμως ο κ. Παπανδρέου δεν μπορούσε να το πει στον ελληνικό λαό για πολιτικούς λόγους. Ο Στρος-Καν μου είπε ότι η πρώτη επικοινωνία τους έγινε τον Οκτώβριο του 2010, και είναι ένα νέο δεδομένο που αποδεικνύει πως ο κ. Παπανδρέου πραγματικά είχε συνειδητοποιήσει νωρίς ότι η χώρα θα χρειαζόταν βοήθεια από το διεθνή οργανισμό επειδή δεν θα μπορούσε να δανειστεί».

Οι φίλοι του, και όχι μόνο, αναγνωρίζουν την ευπρέπεια του Γ. Παπανδρέου αλλά ήρθε η ώρα, ο γιός που κατέστρεψε το κόμμα του μεγάλου πατέρα του να αποσυρθεί της πολιτικής σκηνής. Δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα πλέον στη κεντροαριστερή παράταξη που δημιούργησε ο Ανδρέας και ευχόμαστε, κάποια στιγμή, να βρει πάλι τον δρόμο της.

Πηγή: mignatiou.com

Ρήξη με τους θεσμούς αποκλείεται. To grexit (από πλευράς δανειστών) παγώνει. Η συμφωνία έρχεται με φόρους 5,4 δισ. και «υποσχετική» άλλων 3 δισ. το 2018. Θα ψηφιστούν όλα ως «μέτρα κόστους» για οικοδόμηση του αριστερού καθεστώτος Τσίπρα, για το οποίο αγωνίζεται ο λαός… Εάν συνδυάσετε γεγονότα, των ημερών, θα συναντήσετε και χαρακτηριστικά καθεστώτος και τη δραχμή να καθρεφτίζεται στο βάθος…

Ας ξεκινήσουμε από αυτά που συνδυάζονται και ερμηνεύονται εύκολα για να πάμε στα υλικά… οικοδόμησης του αριστερού καθεστώτος.

Τι λόγο είχε ο Τσίπρας να πάρει σβάρνα, με τηλεφωνήματα και προσωπικές επαφές, τις «αυλές» του Βερολίνου, της Γαλλίας, της Ουάσινγκτον όταν η Λαγκάρντ διαμηνύει ευθέως να ξεχάσει την πολιτική λύση στην αξιολόγηση αλλά και στη ρύθμιση του χρέους.

Η «βόλτα» ήταν για να τους βεβαιώσει (ιδίως το ΔΝΤ μετά την ανοησία των υποκλοπών), ότι δέχεται τα πάντα.

Ακόμη και πρόσθετα μέτρα 3 δισ. για το 2018 (αν δεν βγει το πλεόνασμα του 3,5%) με τα οποία θα υποχρεωθεί να κόψει 1,5 δισ. ευρώ και από τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων.

Φεύγοντας όμως φρόντισε επιμελέστατα… να διαρρεύσει η πληροφορία ότι «απείλησε» τον Ολάντ πως θα παραιτηθεί, από πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν του ζητηθούν μέτρα πέρα από εκείνα που δέχθηκε το 2015.

Λες και ο Ολάντ (με το προεκλογικό χάλι που τον δέρνει) θα χτυπιέται στο κλάμα αν λείψει ο Τσίπρας από τους Ευρωπαίους «ηγέτες»…

Ποιος όμως ο λόγος της «ευαισθησίας» του Τσίπρα στο λαό; Και γιατί τα «νταηλίκια» της παραίτησης;

Γιατί με τα «ταχυδακτυλουργικά» κόλπα του 2015 δίχασε το λαό σε δύο στρατόπεδα.

Αυτούς που θεωρούν ως υπαίτιους, για την κατάντια της χώρας, τους προηγούμενους πρωθυπουργούς της κρίσης, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, την τρόικα, την Μέρκελ και τον Σόιμπλε.

Και τους «άλλους» (τους λιγότερους) που μοιράζουν μεν ευθύνες στους προηγούμενους χωρίς να παραμερίζουν τον Τσίπρα, τις εκλογές του, την ανικανότητά του και τη μανία του για την πρωθυπουργική καρέκλα.

Αλλά αυτό, το δεύτερο στρατόπεδο, δεν τον απασχολεί τον Τσίπρα. Είναι  οι «άλλοι»… Δεν είναι δικοί μας… Και αυτούς έχουμε να νικήσουμε… κατά πως λέει και ο καπετάν-Πολάκης.

Για να νικήσει όμως και αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μακροημερεύσει ο Τσίπρας, το καθεστώς πρέπει να θεμελιωθεί στην οικονομία και ταυτόχρονα στην κοινωνία με ισοπέδωση και διάλυση των τάξεων. Και ιδίως της μισητής και επάρατης μεσαίας τάξης.

Και αρχίζοντας από τις Τράπεζες, με τη βεβαιότητα ότι οι καταθέσεις θα συνεχίσουν να είναι λειψές από τις χορηγήσεις κατά 100 δισ. ευρώ, ενώ με τα capital controls ελέγχεται η κατάσταση, η καθεστωτική «λογική» στρέφεται αρχικά στις Διοικήσεις.

Όπου σηκώνει οι Διοικήσεις θα είναι πλήρως ελεγχόμενες από το καθεστώς. Έτσι το αποτέλεσμα σε όσα ακολουθήσουν (ιδίως στη μεγάλη νάρκη των κόκκινων δανείων) θα είναι πάντα αυτό που βολεύει το κόμμα.

Το ίδιο στην υγεία και στην παιδεία με πλήρη πάταξη… (όπως κάνει κάθε επανάσταση μαύρη ή κόκκινη) των πολιτικών που επιτρέπουν ανταγωνισμό και μεγάλες διαφορές μεταξύ κράτους και ιδιωτικής οικονομίας.

Μελετείστε προσεκτικά τις αριστερές «μεταρρυθμίσεις», παρεμβάσεις και διορισμούς σε παιδεία και υγεία και θα τα καταλάβετε χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις.

Το καθεστώς θέλει, εξάλλου, όσο το δυνατόν περισσότερους, καλά αμειβόμενους και πλήρως ελεγχόμενους από το κόμμα συντρόφους στο κράτος και στα γραφεία των κομισάριων.

Αμοιβές, προστασία και απαλλαγή (μέχρι και από ποινικές διώξεις των συντρόφων) τα ανέλαβαν 100 και πλέον τροπολογίες «φωτογραφίες» οι οποίες (σε συσχετισμό με νομοθετήματα) θα εξασφαλίσουν νέους κομματικούς μηχανισμούς στο κράτος με τρόπο που κανείς δεν σκαρφίσθηκε μέχρι σήμερα.

Μεγάλο αγκάθι είναι τα ΜΜΕ. Τι το απλούστερο όμως. Τα χρέη τους, μαζί με ένα πλήρως κομματικά ελεγχόμενο ΕΣΡ και η ανάληψη από το κράτος-πατερούλη των τηλεοπτικών αδειών λύνουν το πρόβλημα.

Όποιος δεν προσκυνήσει το καθεστώς δεν έχει άδεια. Όποιος δεν δεχθεί την αριστερή κομματική διαπλοκή κλείνει.  Τελεία και παύλα.

Και ενώ όλα αυτά είναι ορατά, κάποιοι αφελείς πιστεύουν ακόμη ότι το αριστερό καθεστώς θα γονατίσει ίσως από έλλειψη πόρων (για να στηριχθεί) ή από τυχόν εσωτερικές αντιδράσεις. Πρόκειται για αιθεροβάμονες ή αφελείς.

Η δραχμή, ως όραμα, θα είναι το στήριγμα του καθεστώτος. Στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, θα εκποιηθεί ό,τι λέγεται κρατική επιχείρηση ή ΔΕΚΟ. Και κάποιοι «αρνητές» Δρίτσες,  Σπίρτζηδες, ή γραφικοί Πολάκηδες, Τσακαλώτοι, Κουρουμπλήδες και άλλοι… θα αφανιστούν (σύντομα) με ανασχηματισμούς και παραιτήσεις. Μαζί τους και οι «53» αντάρτες. Πρώτα όμως θα ψηφίσουν τα 5,4 δισ. φόρους σε βάρος του λαού.

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή : capital.gr

Προβληματίστηκαν πολλοί αναλυτές και παρατηρητές των οικονομικών πραγμάτων στην Ουάσιγκτον, με τη στάση της διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ έναντι του «ελληνικού προβλήματος» και των εταίρων της στους θεσμούς.

Τους εντυπωσίασε κυρίως ο τρόπος με τον οποίο απαξίωσε το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την Ελλάδα, που με πανηγυρικό τρόπο αποδέχθηκε το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Aπαξίωσε το (τρίτο) Μνημόνιο επειδή είναι καλύτερο από τα δικά της, διέρρευσε κυβερνητικός παράγοντας, αλλά -με όλο τον σεβασμό- θα έλεγα πως δεν γνωρίζει τι λέει.

Διότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το παρόν πρόγραμμα «δεν βγαίνει», όπως έχουν υποστηρίξει πολλές φορές σοβαροί οικονομολόγοι, και είναι συνέχεια των προηγούμενων, που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή. Καμία απολύτως διαφορά, διότι δεν υπάρχουν καλά και κακά Μνημόνια.

Το ίδιο διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων… Επειδή πάντα προσπαθώ να είμαι δίκαιος, πρέπει να τονίσω ότι την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι ξένοι, αλλά οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι Ελληνες πολιτικοί, οι οποίοι και στη συνέχεια οδήγησαν τη χώρα στον μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ ακριβώς για να κρύψουν τις βαρύτατες ευθύνες τους.

Θεωρώ ότι αυτή η πτυχή πρέπει να βρεθεί τρόπος να εξεταστεί, τουλάχιστον από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ επί Κώστα Σημίτη μέχρι και τον Μάιο του 2010. Και οι τρεις πρωθυπουργοί, που κυβέρνησαν τη χώρα το διάστημα αυτό, θα έπρεπε να ελεγχθούν για οικονομικά εγκλήματα εναντίον της χώρας.

Τα μνημόνια, λοιπόν, για να συνεχίσουμε με το θέμα μας, συναγωνίζονται το ένα το άλλο ως «μαθήματα» για την καταστροφή μιας χώρας. Είναι τεράστιο το πρόβλημα και γίνεται χειρότερο διότι οι δανειστές εντόπισαν δύο «σχολές» μέσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, μία κατάσταση που εκμεταλλεύονται. Εάν οι δανειστές συζητούν με τους συνομιλητές τους τέτοια θέματα, φανταστείτε τον βαθμό της ενημέρωσης που έχουν.

Εντόπισαν λοιπόν μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο τους «γνήσιους υποστηρικτές» του μνημονίου και τους «εχθρούς». Είναι ενδιαφέρον ότι στους δεύτερους συγκαταλέγουν και τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος -είναι η αλήθεια- διακατέχεται από μαρξιστικές ιδέες. Και θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας καλόπιστος άνθρωπος: τι κάνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο υπουργείο Οικονομικών, αφού δεν πιστεύει τίποτε απ’ όσα αναγκάζεται να υπογράψει; Και αφού δεν τα πιστεύει, πώς θα υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε; Εχω ακούσει και σοβαρούς ανθρώπους να ειρωνεύονται κάθε φορά που ο κ. Λεβέντης, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, υποστηρίζει τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης.

Σωστά τα λέει ο άνθρωπος, απλώς δεν γνωρίζει ότι είναι η μοναδική λύση για τη χώρα. Δεν είναι θέμα Τσίπρα ή Μητσοτάκη ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού. Δεν αφορά την ικανότητά τους ή όχι. Το πρόβλημα των πολιτικών είναι ότι σκέφτονται και χάνουν το χρόνο τους φαιά ουσία (που δεν έχουν) για να διασώσουν τα κόμματά τους, άρα άλλα συμφωνούν με τους δανειστές και άλλα πράττουν στην πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη τους κομματάρχες.

Χρειάζεται επειγόντως ανθρώπους αποφασισμένους να θυσιαστούν για να τελειώνει μια και καλή αυτό το παρατεταμένο δράμα. Πέρασαν έξι χρόνια και φως δεν φαίνεται ούτε στην άκρη του τούνελ… Τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στο απροχώρητο -γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Τα κομματικά προγράμματα δεν προσφέρουν λύσεις για το λαό που υποφέρει.

Οι δανειστές γίνονται ολοένα και πιο βάναυσοι. Ο Σόιμπλε που είδαμε στην Ουάσιγκτον είναι ταύρος σε υαλοπωλείο. Ασυγκράτητος και έντονα εκβιαστικός, έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό του υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας. Η τραγωδία που ζει η Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Οι ξένοι την θεωρούν μία “αποτυχημένη χώρα”. Είναι μία βάρβαρη φράση που δείχνει πάνω απ’ όλα την αποτυχία των Ελλήνων πολιτικών.

Πηγή : http://WWW.ETHNOS.GR – http://WWW.MIGNATIOU.COM

Κάπου 4.000.000 Έλληνες είναι στα όρια της φτώχειας, λέει η Eurostat. Από αυτούς 1.500.000 είναι «παραγωγή» του 2015-2016. Σε κάθε πέντε Έλληνες ο ένας δεν έχει ούτε να φάει. Πάνω από 800.000 νέοι 25-35 ετών είναι άνεργοι. Και ο σύντροφος καπετάν-Πολάκης, του 3%, σκούζει «…αντέχουμε και θα σας νικήσουμε». Ποιους θα νικήσουν; Αυτούς που νίκησε η πείνα;

Το νέο προσκύνημα του Τσίπρα στους Αμερικάνους έπιασε για τα καλά. Γιατί οι Αμερικάνοι είναι οι μόνοι που ξέρουν να χειρίζονται τους Έλληνες «αριστερούς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Και όπως ακριβώς με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, τότε που «έδιωχνε» τις βάσεις του θανάτου… «έβγαινε» από το ΝΑΤΟ και «ξόρκιζε»… ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ως ίδιο συνδικάτο… αλλά υπέγραφε, την μία μετά την άλλη τις συμφωνίες που έστελναν έτοιμες από Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, «ταχτοποίησαν» και τον Τσίπρα.

Δεν χρειάστηκε να τραβήξουν το αυτί της Λαγκαρντ, του Τόμσεν της Μέρκελ, του Σόιμπλε ή του Ολάντ.

Οι Αμερικάνοι (οι φονιάδες των λαών του παλαιού… ΣΥΡΙΖΑ) τους έδωσαν να καταλάβουν πως δεν υπάρχει λόγος να χάσει ο Τσίπρας την εξουσία.

Και ότι συμφέρον όλων είναι να μείνει να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο και να υπογράψει τέταρτο μνημόνιο, (για ρύθμιση του χρέους) κατά πως τους εξυπηρετεί. Έτσι τόσο η Ευρώπη όσο και Αμερική δεν θα ρισκάρουν προβλήματα στις εκλογές και τις άλλες αναμετρήσεις τους.

Οι Αμερικάνοι παίζουν, άριστα, το αριστερό παιχνίδι στην Ελλάδα αφού, χωρίς να δείχνουν δόντια αλλά μόνο καλή καρδιά…, στριμώχνουν, χρόνο με χρόνο, και τους (πραγματικούς) αριστερούς της χώρας…

«Έγδαραν» (από συνοδοιπόρους και ποσοστά), όσο μπορούσαν το ΚΚΕ (τη δεκαετία 1975-1985) και τώρα θα «γδάρουν» με τον τρόπο τους το σκορποχώρι ΣΥΡΙΖΑ και «λοιπών κομματικών συγγενών» τους οποίους στηρίζουν κάποιοι Πολάκηδες, Δρίτσες, Λαφαζάνηδες, Λαπαβίτσες, Ζωούλες, και καραβάνια με «επαναστάτες» απέναντι σε σκύλους… που ουρλιάζουν.

Άλλωστε όπως και ο Ανδρέας, με το τότε ΠΑΣΟΚ, δούλεψαν 48 Έλληνες στους 100 έτσι και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας κοροϊδεύουν (ακόμη) 15-18 Έλληνες στους 100 με την δήθεν αριστερά που θα προστατέψει τα χαμηλά στρώματα και τους ασθενέστερους…

Έρχεται όμως η Eurostat και τους τα χαλάει. Στην τελευταία έκθεσή της αποκαλύπτει ότι όχι μόνο προς τα χαμηλά στρώματα και προς τους ασθενέστερους αλλά στα όρια αθλιότητας φτώχειας και πείνας βαδίζουν σχεδόν οι μισοί Έλληνες!!!

Συνεπώς μένει να δούμε τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα συγκεκριμένα χαμηλά στρώματα και τους ασθενέστερους που είναι ήδη φτωχοί και πεινάει ο 1 στους 5.

Θα βάλει την συντρόφισσα Φωτίου να τους φτιάξει γεμιστά ή τον σύντροφο Δρίτσα να τους προσλάβει στον κρατικό ΟΛΠ που ετοιμάζει για να χώσει ανάμεσα στα σκέλια… των Κινέζων και να υπονομεύσει τη δουλειά όσων παραμείνουν στον ΟΛΠ τώρα που πέρασε σε κινέζικα χέρια;

Θα βάλει το σύντροφο Σπίρτζη να υποχρεώσει τους Γερμανούς να προσλάβουν 1.500.000 άνεργους στα κρατικά αεροδρόμια ή θα τους χώσει στην ΔΕΗ ο καπετάν-Σκουρλέτης;

Αλλά ποια είναι σήμερα τα χαμηλά και τα ασθενέστερα στρώματα που παπαγαλίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και οι αριστεροί προστάτες αφού, επί ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούνται  μεγαλοεισοδηματίες όσοι παίρνουν 1.000 ευρώ μισθό το μήνα και πάμπλουτοι όσοι βγάζουν από 25.000 ευρώ και πάνω το χρόνο…

Ποια είναι, τέλος πάντων, αυτά τα έρμα τα χαμηλά στρώματα και οι ασθενέστεροι, που πιπιλάνε κάθε τρεις και λίγο ο Τσίπρας, ο Παππάς, η Φωτίου, ο Κατρούγκαλος και ο Κουρουμπλής και για τα οποία πολεμάει ο καπετάν-Πολάκης με το μπουλούκι του ΣΥΡΙΖΑ. Ας τους προσδιορίσουν, το γρηγορότερο, ώστε να το εμπεδώσουμε και εμείς οι υπόλοιποι…

Το γρηγορότερο όμως… γιατί λίγο πριν ή μετά το Πάσχα ο Τσίπρας θα βγάλει από το «τσεπάκι» του τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ να ψηφίσουν τον εφαρμοστικό νόμο του τρίτου μνημονίου, (με τα «μαστίγια» του φορολογικού και ασφαλιστικού που υπέδειξαν και οι Αμερικανοί) ενώ με την ομάδα των «53» (που παριστάνουν τους «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ) θα μοιράζει πάλι σανό ευαισθησίας… για δεινοπαθούντες.  Τότε όμως ζήτω που καήκαμε… όπως λέει και ο σύντροφος Ευκλείδης των «53»…

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή : capital.gr

Οι παραστάσεις του θίασου «πρώτη φορά αριστερά, με ολίγη ψεκασμένους» συνεχίζονται με παραλλαγές πάντα στο ίδιο θέμα: Επιστροφή στο παρελθόν για να συσκοτισθεί το παρόν.

Αυτή την φορά είχαμε την συζήτηση στη βουλή για σύσταση εξεταστικής επιτροπής «για την διερεύνηση δανειοδότησης κομμάτων και εταιριών ΜΜΕ από τραπεζικά ιδρύματα» και την επανεμφάνιση του αγροίκου μάγκα, με φρασεολογία τύπου Χρυσής Αυγής Κρητικού κουτσαβακίου Πολάκη που μας παρουσίασε τη νέα αριστερή πρόταση ξεκαθαρίσματος διαφορών, «θάβοντας δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από την γη»…

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την επανάληψη των αποκαλύψεων που παίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με θεατή μία κοινωνία που καταναλώνει σκάνδαλα και δυσώδεις συμπεριφορές, τρέφεται με σκουπίδια, αποπροσανατολίζεται πνευματικά, συνθλίβεται ψυχικά και αναρωτιέται «που θα φθάσει αυτή η κατάσταση;».
Τα τεράστια ψεύδη της κυβέρνησης εκτός από το ότι μόνο έξοδο από την κρίση δεν υπόσχονται, έχουν εξαντλήσει όλα τα μέσα αγοράς πολιτικού χρόνου…

Φίλος δημοσιογράφος μου είπε προχθές ότι «οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά επισφαλείς» και προβλέπει ότι «ένα πρωί, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα πάνε στα γραφεία τους, εγκαταλείποντας μπροστά στα αδιέξοδα, την μεγάλη τους ερωμένη που είναι η εξουσία, όπως ο αείμνηστος Ανδρουτσόπουλος το 1974…». Έτσι απλά, μου είπε, θα πάμε σε εκλογές…

Όσο κι αν θέλω να το πιστέψω, δεν μπορώ. Η εθνικολαϊκιστική αριστερά Σταλινικής κοπής που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα εγκαταλείψει αναίμακτα την εξουσία. Το δώρο της εξουσίας που τους έδωσε ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου» που είναι οι Έλληνες, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να το ξαναδούν ούτε στα καλύτερα επαναστατικά τους όνειρα… Στην καλύτερη θα τραπούν σε φυγή καταστρέφοντας την χώρα, αδρανοποιώντας την από ότι παραγωγικό της απέμεινε και εξουθενώνοντας την κοινωνία…
Από την άλλη πλευρά οι εκλογές δεν είναι σίγουρο ότι αποτελούν ως δια μαγείας λύση στα προβλήματα. Όποιος και αν αναλάβει αυτή τη στιγμή τη διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να αποφύγει το πικρό ποτήρι των μέτρων, έχοντας απέναντι του μια κοινωνία που «δεν αντέχει άλλο!»… Οι εκλογές δεν είναι η λύση, είναι όμως μια κάποια λύση!!!
Στην άλλη περίπτωση της επανεμφάνισης του αριστερού τραμπούκου με το «θαυμάσιο» ύφος και ήθος δημόσιου διαλόγου, του ορεσίβιου Πολάκη, που επιδοκίμασε και ο Τσίπρας, έχουμε επιστροφή στον μεθοδευμένο αφιονισμό του κομματικού ακροατηρίου, το οποίο μην παραβλέπετε ότι τον αποθέωνε χειροκροτώντας και καγχάζοντας όσο άκουγε την βάρβαρη ρητορική του, τις ύβρεις και τις απειλές του…

Με τέτοιες «αυθεντικές» γραφικότητες τύπου Πολάκη, μπροστά στον οποίο οι πορτιέρηδες νυκτερινών κέντρων είναι «Αρσακιάδες», σε μια ταλαιπωρημένη κοινωνία από τις ασυναρτησίες και τα ψέματα των Συριζανέλ και την πολύχρονη κρίση, εύκολα η ρητορική της βίας μπορεί να κάψει τα φρένα στο μυαλό των ανθρώπων. Και τότε το μίσος και ο διχασμός θα κατασπαράξουν την χώρα. Το έχουν ξαναδεί αυτό το έργο οι Έλληνες στην μεγάλη ανατριχίλα του Εμφυλίου… Και το ξέρει καλή η Σταλινική αριστερά…
Το ερώτημα που προκύπτει: Θα φύγουν πριν καταστρέψουν τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο ή θα καταστρέψουν και την λογική μας, το μόνο που θα μπορούσε να γλιτώσει από αυτή την εθνικολαϊκιστική λαίλαπα τραμπούκικων απειλών, ασύστολων ψευδών, θρασυδειλίας και επαναλαμβανομένων εξυπνακίστικών συνταγών εξαπάτησης του ταλαιπωρημένου λαού;…

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
zourop@otenet.gr

Με σκοπό την διάλυση του ΝΑΤΟ και την υπονόμευση της ευρωπαϊκής ενότητας, το Κρεμλίνο, σύμφωνα με βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Γαλλία, επενδύει τεράστια ποσά στις πιο ευάλωτες ευρωπαϊκές χώρες

Καθηγήτρια πολιτικών επιστημών και ιστορίας, με εξειδίκευση στην Ρωσία, η Σεσίλ Βεσιέ διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Ρεν και θεωρείται στην χώρα της μία από τις πιο έγκυρες ερευνήτριες της ρωσικής ιστορίας και πολιτικής. Υπό αυτή την έννοια, το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Τα ρωσικά δίκτυα στην Γαλλία» χαρακτηρίστηκε από την γαλλική εφημερίδα Λε Μοντ ως κορυφαία προσέγγιση-ανάλυση ενός θέματος που ήδη προσλαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις.

Ως φαίνεται από μύρια όσα στοιχεία, το Κρεμλίνο επενδύει μεγάλα ποσά στην ενίσχυση ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και ελληνικά.

«Εδώ και αρκετά χρόνια το Κρεμλίνο ακολουθεί καμπάνιες γοητείας, οι οποίες είναι εξαιρετικά επιθετικές και αποσκοπούν στην επιρροή των εσωτερικών υποθέσεων αρκετών χωρών μελών της Ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική που ακολουθείται είναι αρκετά εφευρετική και συνδυάζει τις παραδοσιακές μεθόδους της πάλαι ποτε KGB με τα δεδομένα της εποχής μας.

Έτσι, παρά την σοβαρότατη διαρθρωτική κρίση που διαπερνά την ρωσική οικονομία, η οποία επίσης υπονομεύεται και από απίθανη διαφθορά, η εξουσία χρηματοδοτεί γενναιόδωρα ενώσεις πολιτών, ινστιτούτα και δεξαμενές σκέψης, προπαγανδιστές δημοσιογράφους και τα μέσα που τους απασχολούν, καθώς και αρκετά “εργοστάσια trolls”, που δαιμονολογούν και αναπτύσσουν θεωρίες συνομωσίας. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας και τα εκατομμύρια που το Κρεμλίνο έχει διοχετεύσει στο Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, δηλαδή στο κόμμα της Μαρίν Λεπέν, τότε μπορώ να πω ότι το ίδιο συμβαίνει και με άλλα αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού ακροδεξιά κυρίως κόμματα», μάς είπε η Σεσίλ Βεσιέ.

Στο επίπεδο αυτό, η Γαλλίδα συγγραφέας και καθηγήτρια επισημαίνει ότι είναι δύσκολο, για την ώρα, να εκτιμήσει κανείς τις ζημιές που αντιπροσωπεύει η πολιτική του Κρεμλίνου για την γαλλική ασφάλεια και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Πλην όμως, τα ιδεολογικά τραύματα είναι ξεκάθαρα και σε μεγάλο βαθμό ορατά.

Η Σεσίλ Βεσιέ επισημαίνει επίσης ότι στην Ελλάδα, στην Σερβία και στην Κύπρο σημαντικό ρόλο παίζουν ορισμένοι Ρώσοι μεγιστάνες, που επικαλούνται την ορθοδοξία ως εργαλείο προπαγάνδας προκειμένου να δημιουργήσουν δίκτυα επιρροής και να αξιοποιήσουν τους κατά Λένιν «χρήσιμους ηλίθιους».

Από την άποψη αυτή πρέπει να ομολογήσουμε ότι η ρωσική προπαγάνδα χειρίστηκε άψογα σχεδόν την αποκάλυψη των WikiLeaks για την ύπαρξη κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ σε υπεράκτιες εταιρείες που ανήκουν σε ανθρώπους του περιβάλλοντος Βλαδίμηρου Πούτιν, γύρω από τον οποίο κινούνται ως γνωστόν οι περίφημοι «σιλοβίκι». Οι τελευταίοι είναι ένα είδος φρουράς πραιτωριανών, που κολυμπούν στο χρήμα και εμποδίζουν κάθε διαρθρωτική και δημοκρατική μεταρρύθμιση στην Ρωσία.

«Η εξουσία στην Ρωσία», μάς τονίζει ένας γνωστός Ρώσος ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, που τελικά εκτοπίστηκε από το καθεστώς Πούτιν και τώρα φοβάται να επιστρέψει στην πατρίδα του, «ανήκει σε ποσοστό πάνω από 80% στους σιλοβίκι. Η πολιτική τους δύναμη είναι τεράστια και στην ουσία δεν έχουν αντίπαλο. Το καθεστώς Πούτιν ελέγχει τα πάντα.

Και το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα παίζει το παιχνίδι του εθνικισμού. Αυτή η νέα ρωσική άρχουσα τάξη διέπεται από μία δικαιωματική κατοχή της εξουσίας, παράλληλα όμως δεν έχει κανέναν ιδεολογικό και ηθικό ενδοιασμό στην άσκησή της. Για τους Ρώσους δημοκράτες μπορώ να πω ότι η σημερινή περίοδος στην Ρωσία έχει μεγάλες ομοιότητες με την εποχή του Μπρέζνιεφ. Οι Ρώσοι δημοκράτες είναι οι νέοι αντιφρονούντες».

Πράγματι, ο συνομιλητής μας δεν υπερβάλλει. Ρώσος αξιωματούχος πριν λίγους μήνες, στην διάρκεια επίσκεψής του στον τότε υπουργό κ. Π.Λαφαζάνη, μάς είχε τονίσει ότι θεωρούσε τον εαυτό του «υπηρέτη του κράτους», που μαζί με τον Πούτιν «είχε σώσει την Ρωσία από την διαφθορά και την φιλελεύθερη ανεκτικότητα που υιοθέτησε ο Γέλτσιν στην διάρκεια της δεκαετίας του 1990».

Μετά από την δήλωση αυτή, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, κάθε περαιτέρω συζήτηση ήταν απολύτως περιττή. Ωστόσο, επέτρεπε να ερμηνεύσει κανείς την δουλικότητα του Έλληνα τότε υπουργού Αναπτύξεως κ. Π. Λαφαζάνη, όταν προσκυνούσε τον άρχοντα του Κρεμλίνου, βλέποντας, προφανώς, στο πρόσωπό του έναν νέο Λένιν…

Τέλος, υποθέτουμε ότι παρόμοιες σκηνές θα δούμε και λίαν προσεχώς στην Αθήνα, με αφορμή την επίσκεψη του άρχοντα του Κρεμλίνου στην χώρα μας. Το δε «γιατί» της επισκέψεως μάλλον προκύπτει αβίαστα.

Παρακολουθώντας κανείς τις ατέλειωτες καθημερινές κοκορομαχίες στα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών, διαπιστώνει ότι η πολύ κουβέντα, που μόνο στη χώρα μας παρατηρείται, δεν οδηγεί και στα αντίστοιχα αποτελέσματα.

Η χώρα βυθίζεται καθημερινά και αντί για λύσεις ακούμε αλληλοκατηγορίες, των μεν απέναντι στους δε, με αποτέλεσμα στην κοινή γνώμη να δημιουργείται σύγχυση, για το τι πρέπει να γίνει προκειμένου να βγούμε, σε κάποιο ορατό χρόνο, από τον φαύλο κύκλο της διολίσθησης στο κενό.

Το παιχνίδι, ότι κάποιος τρίτος φταίει, ή ότι ο αντίπαλος διέλυσε ή διαλύει τη χώρα καλά κρατεί, όμως δεν οδηγεί σε κανένα θετικό αποτέλεσμα.

Παράλληλα τα κόμματα δημιουργούν συνθήκες ποδοσφαιρικές, όπου ότι κάνει ο δικός μας είναι καλώς καμωμένο, και ότι κάνει ο αντίπαλός μας είναι κατάπτυστο και βλαπτικό για τη χώρα.

Έτσι μας παραμυθιάζουν και μας αποπροσανατολίζουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε έναν απλό λογικό συλλογισμό, που εμπεριέχει ένα ερώτημα και μια αυτονόητη απλή απάντηση.

Το ερώτημα, που απευθύνεται σε όλο το πολιτικό σύστημα έχει το εξής απλό περιεχόμενο. Γιατί η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και πρόσφατα η Κύπρος μπόρεσαν να απεμπλακούν ήδη από το ένα και μοναδικό μνημόνιο, που συνομολόγησαν με τους δανειστές, και η Ελλάδα χρειάστηκε να προσυπογράψει τρία μνημόνια, χωρίς ακόμη παρά τις υπέρμετρες επιβαρύνσεις, που έχουν εδώ και έξι χρόνια υποστεί οι πολίτες, να μπορέσει να ξεφύγει από την μέγγενη των μνημονιακών υποχρεώσεων.

Το να ρίχνει ο ένας στον άλλο την ευθύνη, μπορεί να εξυπηρετεί στην μικροκομματική υπόθεση άγρας νέων ψηφοφόρων και της ταχείας αναρρίχησης στην εξουσία, δεν βοηθάει όμως σε μια κατεύθυνση λύσης του ακανθώδους αυτού προβλήματος.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις χώρες που προαναφέραμε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεννοήθηκαν και εφάρμοσαν μικρής έκτασης μέτρα, με αποτέλεσμα γρήγορα να ξεπεράσουν το οικονομικό τους πρόβλημα και να επιστρέψουν στην ομαλότητα με χρηματοδότηση της οικονομίας τους και πάλι από τις αγορές, με χαμηλότοκα επιτόκια.

Το γιατί δεν συνέβη και στη  χώρα μας κάτι ανάλογο, δεν χρειάζεται ούτε πολύ σκέψη, ούτε μεγάλη προσπάθεια να το δει και να το συνειδητοποιήσει, κάποιος εχέφρων άνθρωπος.

Γιατί στη χώρα μας, τα κόμματα που βρίσκονται ή διεκδικούν την εξουσία, θεωρούν την ανάληψη της διακυβέρνησης λάφυρο, όπου με αυτό τους δίνεται η ευκαιρία να καταλάβουν κυριολεκτικά το κράτος και να φάνε να πιούνε και να βολέψουν την παρέα τους και το σκυλολόι τους.

Γι αυτό άλλωστε και δεν κάνουν κάτι, προκειμένου να ενισχύσουν την λειτουργία του δημόσιου τομέα, και κρατούν για τους πολιτικούς και τους φίλους τους, όλες τις εκτελεστικές αρμοδιότητες, μετατρέποντας τους δημόσιους λειτουργούς, σε φιλιππινέζες των κομματικών παραγόντων.

Παρά τις αναδιαρθρώσεις του πρώτου και του δεύτερου βαθμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δεν προχώρησαν στην εκχώρηση αρμοδιοτήτων ικανών να αποδώσουν στις τοπικές κοινωνίες την διαχείριση των θεμάτων που τους αφορούν, και όλα πρέπει να αποφασίζονται από την κεντρική εξουσία, στην οποία τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει το κόμμα της εξουσίας.

Η φράση ότι η Ελλάδα είναι ένα μη κανονικό κράτος, που έχει ακουστεί από πολλούς εμπλεκόμενους τρίτους με την οικονομική κρίση, δεν έχει προβληματίσει κανέναν, μια την αποσιωπούν καλλιεργώντας εμμονές, ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι άλλοι, και όχι εμείς.

Όποιος τυχάρπαστος πολιτικός τάζει λαγούς μα πετραχήλια, παίρνει από τον ελληνικό λαό ψήφο εμπιστοσύνης, για να αποδειχθεί σύντομα, ότι γι αυτόν ισχύει χωρίς επιπτώσεις, το είπα-ξείπα.

Και ο κατήφορος συνεχίζεται χωρίς σταματημό και αυτά τα απλά δεν προβληματίζουν, μια και η λογική που επικρατεί ότι κακός είναι αυτός, αλλά ο άλλος είναι χειρότερος.

Αυτή η χώρα δυστυχώς θα σέρνεται, όσο δεν θα αντιμετωπίζεται το κακό στη ρίζα του. Όσο το δημόσιο υπό την κατοχή του κόμματος θα αντιμετωπίζεται σαν μηχανισμός εξυπηρέτησης των δικών μας, τρανό παράδειγμα η παρέμβαση Πολάκη στον διαγωνισμό του ΚΕΕΛΠΝΟ, όσο δεν θα υπάρχει μια υποτυπώδης αξιοκρατία, τρεις στους εννέα νέους διοικητές νοσοκομείων είναι συνταξιούχοι, όσο  δεν θα υπάρχει μια αναδιάρθρωση στο δημόσιο με στόχο την δημιουργία ενός μικρότερου ευέλικτου και αποδοτικού κράτους, όσο γραμματείς και φαρισαίοι θα υποκαθιστούν την ιεραρχία, όσο θα δημιουργούνται  θέσεις απλά για να βολέψουν πολιτικό ανεπάγγελτο εν πολλοίς προσωπικό, υπουργεία άνευ αρμοδιοτήτων κλπ, τόσο θα βουλιάζουμε σε ένα βούρκο που δεν έχει κανένα σημείο να κρατηθεί κανείς προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή…

Για ακόμη μία φορά βρισκόμαστε στη φάση της… περήφανης διαπραγμάτευσης, η οποία όπως όλα δείχνουν θα οδηγήσει σε νέα χειρότερα μέτρα επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι όσο ο χρόνος κυλάει τόσο το κόστος μεγαλώνει και κάθε επόμενη λύση είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Η κυβέρνηση αλλά και παράγοντες του δημόσιου βίου εγκαλούν τους ξένους ότι απέτυχαν στην εφαρμογή των προηγούμενων προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδας γιατί έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, ενώ θεωρούν ότι με βάση τα μέτρα που πρέπει να θεσπιστούν είναι σαν να μας λένε να πέσουμε από τον πέμπτο όροφο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία, από τη στιγμή μάλιστα που όλοι γνωρίζουμε ότι από το πρώτο μνημόνιο η αναλογία μείωσης δαπανών και αύξησης φόρων είχε προσδιοριστεί στο 70%-30% αντίστοιχα, ενώ σήμερα είναι ακριβώς το… αντίστροφο.

Η οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμοχρεοκοπίας και επί της ουσίας τρώμε τις σάρκες μας, ενώ μπροστά μας υπάρχει η τεράστια απειλή του ιδιωτικού χρέους. Τα «κόκκινα» δάνεια ανέρχονται σε 115 δισ. ευρώ, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς την Εφορία στα 89 δισ. ευρώ και προς τα ασφαλιστικά ταμεία στα 16 δισ. ευρώ. Συνολικά, πάνω από το 80% των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων χρωστούν είτε προς τις Τράπεζες, είτε προς το Δημόσιο 220 δισ. ευρώ! Το ιδιωτικό χρέος απειλεί να τινάξει στον αέρα τους στόχους που θέτει η κυβέρνηση στα δημοσιονομικά, για τους οποίους εγκαλεί τους εταίρους-δανειστές, οι οποίοι όπως χαρακτηριστικά λέει «θέλουν αίμα», αλλά η ίδια δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής γιατί θα αναγκαστεί να συγκρουστεί με το… πελατολόγιό της. Για να είμαστε δίκαιοι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν να επιδείξουν κάτι εντυπωσιακό ως προς την αλλαγή του στάτους κβο στο Δημόσιο, αλλά σήμερα τα πράγματα έχουν ξεφύγει εντελώς. Αν μη τι άλλο είναι παρήγορο ότι επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης ξεκόλλησε και το θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ. Κάτι είναι κι αυτό…

Το μεγάλο λάθος των εταίρων-δανειστών είναι ότι δεν επέμειναν από την πρώτη στιγμή στην άμεση εφαρμογή δομικών αλλαγών στην οικονομία και άφησαν τις ελληνικές κυβερνήσεις (λιγότερο ή περισσότερο…) να προστατεύουν την πελατεία του δημόσιου τομέα. Εάν από το 2010 είχαν επιταχυνθεί οι ιδιωτικοποιήσεις, είχαν γίνει απολύσεις στον δημόσιο τομέα και είχαν απελευθερωθεί αγορές και επαγγέλματα, τότε η οικονομία θα βρισκόταν σήμερα σε σαφώς καλύτερη κατάσταση και με σαφώς καλύτερη προοπτική. Η… εύκολη λύση για τις κυβερνήσεις ήταν η παρέμβαση σε δημοσιονομικό επίπεδο μέσω των συνεχών μειώσεων μισθών και συντάξεων και της συνεχούς αύξησης της φορολογίας. Δεν ήθελαν δώσουν «γροθιά στο μαχαίρι» και άφησαν να σέρνεται μια… άρρωστη κατάσταση στον δημόσιο τομέα, ο οποίος σημειωτέον χρεοκόπησε και οδηγηθήκαμε σε πρόγραμμα διάσωσης. Τώρα όμως, φαίνεται ότι έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο όπου κόβεται μυϊκός ιστός στην πραγματική οικονομία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια των δημοσιονομικών και μακροοικονομικών στοιχείων.

Οι εταίροι-δανειστές ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τον εκτροχιασμό των προγραμμάτων διάσωσης, γιατί δεν επέβαλαν με αυστηρό τρόπο την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων από την πρώτη κιόλας στιγμή. Εμπιστεύτηκαν τις ελληνικές αρχές και εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι είμαστε και αναξιόπιστοι και αναποτελεσματικοί αλλά και κουτοπονηρούληδες. Οι ιδιωτικοποιήσεις καθυστερούν και μέσα σε ένα διαρκώς επιδεινούμενο κλίμα οδηγούν σε χαμηλότερα τιμήματα. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα με την αξιολόγηση και την πλήρη ανατροπή των μισθολογικών δεδομένων επίσης καρκινοβατούν. Επιπλέον, ο εκσυγχρονισμός του Κράτους μέσω του δραστικού περιορισμού της γραφειοκρατίας θα οδηγούσε σε κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας, κάτι, που ειδικά η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί… Από την άλλη, τα «κόκκινα» δάνεια που θα μπορούσαν να προσελκύσουν ξένα επενδυτικά κεφάλαια εξακολουθούν να αποτελούν σημείο αντιπαραθέσεων με προοπτική αποδοχής όμως από την πλευρά της κυβέρνησης της… χειρότερης λύσης. Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει το μείζον εθνικό θέμα του Ασφαλιστικού, για το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει λύση μέσα από τους… φόρους. Τελικώς και μειώσεις στις συντάξεις θα γίνουν και οι φόροι που επιβάλλονται θα είναι δυσβάστακτοι, κάτι που θα γίνει πιο αντιληπτό την επόμενη χρονιά.

Η επιχειρηματικότητα βρίσκεται στην πίεση ή υπό διωγμό και με δεδομένη την αδυναμία της οικονομίας να δημιουργήσει υγιείς θέσεις εργασίας είναι νομοτελειακό ότι θα ακολουθήσουν και άλλες μειώσεις υφιστάμενων συντάξεων ελλείψει εργαζομένων-χρηματοδοτών. Και επιπλέον, επειδή δεν έχουν γίνει δομικές αλλαγές στην οικονομία (οι οποίες φυσικά απαιτούν και έναν εύλογο χρόνο ωρίμανσης για να αποδώσουν) όλα θα οδηγηθούν εκ νέου σε αδιέξοδο. Η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά το κλίμα βαίνει διαρκώς επιδεινούμενο. Άρα, η συσσώρευση πρόσθετου κόστους δημιουργεί επιπλέον βάρος στο άμεσο και απώτερο μέλλον. Δεν ξέρουμε εάν έχουν συνειδητοποιήσει οι κυβερνώντες τις παραμέτρους που συνθέτουν τον χωρόχρονο. Δεν ξέρουμε εάν οι ατάκες του στυλ «την 1^η Μαίου έρχεται η ανάσταση της οικονομίας» ή «την 1^η Μαίου βγαίνουμε από το Μνημόνιο» αποτελούν κάτι που πιστεύουν ή κάτι που αποτελεί… ξηρά τροφή για το εκλογικό τους ακροατήριο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας, βαδίζει χωρίς σχέδιο και στη βάση ερασιτεχνισμών, με διογκωμένο το πρόβλημα στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό και την κοινωνία στα κάγκελα. Ο λογαριασμός, λόγω των ιδεοληψιών και του πολιτικού αμοραλισμού είναι… τσουχτερός και «φουσκώνει» συνεχώς, προκαλώντας μεγαλύτερη ζημία στην οικονομία αλλά και τα συμφέροντα της χώρας…

ΛΟΥΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

E-MAIL: loukas1972@gmail.com

Facebook: Λουκάς Γεωργιάδης, Louk Georgiadis

Twitter: LoukGeorgiadis

 Η κυβέρνηση των συντεχνιών, της δημοσιοϋπαλληλίας, των συνταξιούχων και του παρασιτικού υπόκοσμου πρέπει να εντείνει τις προσπάθειές της ώστε αύριο να …μην υπάρχει ούτε μία θέση εργασίας

Έχουμε ξαναγράψει ότι τελευταία σκοτούρα της κυβέρνησης Συριζανέλ είναι η ανάπτυξη, οι επενδύσεις και η καταπολέμηση της ανεργίας. Μπροστά στην «δύναμη» που αντιπροσωπεύουν για την ίδια και την παραμονή της στην εξουσία τα αντιπαραγωγικά και αντιδραστικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, όλα τα άλλα έρχονται σε πολύ κατώτερη μοίρα.

Γι αυτό και η κυβέρνηση ποσώς νοιάζεται για τις επιχειρήσεις που μεταναστεύουν. Πάνω στο θέμα αυτό, εξάλλου, ο διευθύνων σύμβουλος της Endeavor Hellas, Χάρης Μακρυνιώτης, έγραψε το ακόλουθο καυστικό άρθρο στο site Euro2day.gr αναφορικά με τις ελληνικές επιχειρήσεις που, απογοητευμένες, ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους:

«Σοκ προκάλεσε πρόσφατη έρευνα της Endeavor, σύμφωνα με την οποία 4 στις 10 ελληνικές επιχειρήσεις εξετάζουν το ενδεχόμενο μεταφοράς έδρας στο εξωτερικό. Το σοκ προέρχεται κυρίως από το γεγονός ότι 5 στις 10 δήλωσαν ότι δεν εξετάζουν τέτοιο ενδεχόμενο –η δέκατη έχει ήδη μεταναστεύσει.

»Απορημένο το πανελλήνιο αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν μία ελληνική επιχείρηση να επιμένει να κρατά την έδρα της στην χώρα. Προσπαθώντας να ερμηνεύσουν με λογικά επιχειρήματα τούτη την μεταφυσικά ανεξήγητη συμπεριφορά, κάποιοι έσπευσαν να την αποδώσουν σε κίνητρα πατριωτικά. Άλλοι μίλησαν για λανθάνουσες μαζοχιστικές συμπεριφορές.

Για ανασφάλειες προερχόμενες από την παιδική ηλικία, που ωθούν ορισμένους Έλληνες επιχειρηματίες να πιστεύουν ότι “μπορούν να καταφέρουν το ακατόρθωτο”. Κάποιοι προτάσσουν μία περισσότερο θεολογική προσέγγιση –ότι “όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν”. Μερικοί, τέλος, μιλούν για συνομωσία των σιωνιστών μασόνων, που παραμένουν ώστε –εκ των έσω– να επιβάλουν την ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους.

»Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι βέβαιο: το ότι 5 στις 10 επιχειρήσεις επιθυμούν ακόμη την παραμονή τους στην χώρα όχι μόνον είναι ανεξήγητο, αλλά και εντελώς απαράδεκτο και ανεπαρκές. Ως χώρα, ως κυβέρνηση, ως πολιτικό σύστημα, ως λαός και έθνος ανάδελφο, δεν πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Ο αγώνας μας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι καμμία ελληνική επιχείρηση να μην επιθυμεί να μείνει στην Ελλάδα.

Όλοι μαζί, αλληλέγγυοι και ΜΚΟ, πρέπει να εντοπίσουμε αυτές τις 5 στις 10 επιχειρήσεις και να τις κυνηγήσουμε ανελέητα, μέχρι να εκμηδενίσουμε οποιαδήποτε πιθανότητα επιβίωσής τους. Τα νέα μέτρα και η εντεινόμενη υπερφορολόγηση κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Η ανυπαρξία οποιασδήποτε αναπτυξιακής ατζέντας είναι και αυτή ένα καλό πρώτο βήμα. Ήδη, το ποσοστό των επιχειρήσεων που επιθυμούν να φύγουν διπλασιάστηκε σε σχέση με το αντίστοιχο του Ιουλίου 2015.

»Έχουμε όμως αρκετό δρόμο μπροστά μας. Ο αγώνας συνεχίζεται. Ξεμπερδεύουμε με τις επιχειρήσεις, εξασφαλίζουμε την ανεργία του αύριο».

Παν περαιτέρω σχόλιο περιττεύει…

Το ΔΝΤ θα τους την χαρίσει τελικά. Η ηλιθιότητα των υποκλοπών βόλεψε και το στρίμωγμα της Λαγκάρντ προς τους Ευρωπαίους να περιορίσουν τα «γελάκια» με την ελληνική κυβέρνηση. Οι Βρυξέλλες συμφωνούν, γιατί θα πάρουν περισσότερα από όσα προσδοκούσαν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεχθεί και εκείνα τα μέτρα που θα μαραζώσουν, ακόμη περισσότερο, την Ελλάδα. Αρκεί να μην χάσει την εξουσία.

Οπότε, ο Τσίπρας, με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ στο τσεπάκι του και τους «θεατρίνους» αριστερούς να χύνουν μαύρο δάκρυ… για τη συμφωνία που δέχτηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο… θα ψηφίσουν τον εφαρμοστικό νόμο, του τρίτου μνημονίου, αδιαφορώντας αν ο λαός είναι σε κατάσταση απόγνωσης και αυτοκτονίας.

Η κατάντια της Ελλάδα είναι το επουσιώδες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ουσιώδες είναι η καρέκλα της εξουσίας. Και το μέγιστο, για την παρέα του Τσίπρα, είναι να δείξουν ότι αυτοί τελικά πήραν την εκδίκηση για τον εμφύλιο…

Έτσι και αλλιώς μόνο μια Ελλάδα, πλήρους απαξίωσης από την Ευρώπη, φτώχειας, κακομοιριάς, και μόνιμου εμφυλίου προς την ιδιωτική οικονομία και την μεσαία τάξη, είναι στα μέτρα τους και στις ικανότητές τους.

Μόνο σε αυτό το επίπεδο μπορούν να κυβερνήσουν. Ψέμα, κομπίνα, βόλεμα, αρπαχτή και δούλεμα του άνεργου με χαρτζιλίκι επιδοτούμενου κρατικού μισθού 400 ευρώ από το ΕΣΠΑ.

Μόνοι τους μιλάνε για τα πιστεύω τους. Μόνοι τους δείχνουν την ανικανότητά τους. Μόνοι τους αποκαλύπτουν τη γύμνια και την ασχετοσύνη τους.

Θυμηθείτε, πριν ένα χρόνο, το δραχμολάγνο σύντροφο Λαπαβίτσα που το χαιρότανε με τα capital controls της «ζητιανιάς» των καταθετών στα χρήματα τους… και προέτρεπε το λαό να «προπονηθεί» έτσι και για τις ουρές του δελτίου τροφίμων…

Τα ίδια επανέλαβε χθες και ο σύντροφος Μάρδας ο οποίος  βλέπει, περίπου, ευτυχία… στους καταθέτες από τα capital controls και πάταξη της παραοικονομίας… Βλέπει ακόμη χαρά και στους τουρίστες…

Θα μου πεις τι να περιμένεις από τον Λαπαβίτσα, του ΛΑΕ, και από τον Μάρδα του ιδιωτικού Νταβός για τους επενδυτές της Ειδομένης… που είναι μεταμφιεσμένοι σε πρόσφυγες…

Ναι, αλλά αν κοντά στον Λαπαβίτσα και τον Μάρδα προσθέσεις τον σύντροφο Πολάκη, που θέλει να θάψει δημοσιογράφους, τον Δρίτσα, τον Σπίρτζη, τον Σκουρλέτη, την Φωτίου, τον Κατρούγκαλο και τον Παππά που δουλεύουν κατάματα τον λαό και διαπιστώσεις πως δεν αντιλαμβάνεσαι τι σκαρώνουν… έχεις πρόβλημα. Είσαι περισσότερο από ανεγκέφαλος…

Πρόκειται για την ίδια υπουργική ομάδα που σνομπάρισε την Cosco γιατί (όπως μεταξύ τους ομολογούν) έτσι σαμποτάρισαν τον Δραγασάκη, επειδή ήταν αδιατάρακτα θετικός υπέρ των Κινέζων, και πούλησαν και αντάρτικο σανό στον λαουτζίκο…

Γιατί επαναφέρω αυτές τις γελοιότητες. Για να βιώσουμε το που έχουμε μπλέξει ενώ η οικονομία σφαδάζει κάτω από την άγνοια τους αλλά και την μανία τους για τον ιδιώτη επιχειρηματία.

Χθες έκλεισε η τέταρτη κατά σειρά μεγάλη αλυσίδα λιανικής. Προχθές έκλεισαν η Softex και η ΙΜΑΣ.

Η πρώην βιομηχανική Θεσσαλονίκη μετατρέπει σε καταυλισμούς προσφύγων τα βιομηχανικά κουφάρια της. Και οι επιχειρηματικές Οργανώσεις (Θεσσαλονίκης και Αθήνας) μιλάνε για άλλα 4-5.000 λουκέτα μέσα στο 2016 με 40-50.000 απολύσεις.

Ίδρωσε το αυτί του Σταθάκη, του Σκουρλέτη, του Κατρούγκαλου, του Παππά για την κατάντια που περνάμε και για αυτά που περιμένουμε;

Θα μπορούσα να ισχυρισθώ ότι ίσως και να τους διευκόλυναν… τα λουκέτα. Γιατί μόνο μια Ελλάδα της σημερινής κατάντιας, με την ιδιωτική οικονομία, τους μικρομεσαίους και τη μεσαία τάξη στον δρόμο για τα συσσίτια, είναι ικανοί να κουμαντάρουν.

Η ανταγωνιστική Ελλάδα σταθερού ευρωπαϊκού προσανατολισμού με αξιοποίηση του δυναμικού και της γεωγραφικής θέσης της, όπως αναζητά το 85% του ελληνικού λαού, είναι έξω από τις βλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι μόνο εξηγούνται από την μια τα προσκυνήματα σε Αμερική, Γαλλία και Γερμανία και από την άλλη οι αντιφάσεις που οδηγούν σε grexit και κατ΄ επέκταση σε προϋποθέσεις για ολοκληρωτικό αριστερό καθεστώς. Η ρήξη όμως με τον λαό που καταφθάνει με τα μέτρα των 5,4 δισ. ευρώ. θα αλλάξει αναγκαστικά τη σελίδα. Και επειδή το φοβούνται μάλλον φροντίζουν να τα μαζεύουν.

george.kraloglou@capital.gr 

Πηγή : capital.gr