Του Γιώργου Κράλογλου
Ο τουρισμός ελληνικών αποστολών με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων είναι παλιό κόλπο. Καινούργιο είναι τα ψέματα στις συζητήσεις. Προσέξτε.
Το επισημαίνουμε τώρα που είναι νωρίς. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο ρεζιλίκι. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ καταντήσει να «ξεβρακώνεται» σε ξένους συνομιλητές για επενδύσεις παρουσιάζοντας μια πραγματικότητα, υποδοχής επενδυτών, που δεν υπάρχει στον τόπο μας.
Ποια είναι η πραγματικότητα. Ότι στην Ελλάδα είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού οι (πραγματικές) επενδύσεις που έγιναν την τελευταία 15ετία.
Και αυτές από, ισάριθμους, επιχειρηματικούς ομίλους (τους μοναδικούς που έχουμε -μεταλλουργία, τσιμέντα, τσιγάρα, εφοδιασμός) υποχρεωμένους να αναβαθμίζονται, γιατί είναι χωμένοι μέχρι το κεφάλι σε σκληρούς κανόνες του ανταγωνισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Τα τελευταία 15 χρόνια δεν αναλαμβάνει επενδυτικό ρίσκο Έλληνας ή ξένος επενδυτής γιατί (εκτός από τον ανταγωνισμό και την κρίση) αποφεύγει και τις παγίδες των (κατά πολιτική περίπτωση) επιλογών στην οικονομία.
Στην Ελλάδα, εδώ και δύο 10ετίες (τουλάχιστον), παραμένει κενό, ασαφές, ατελές, αρνητικό, αντιπαραγωγικό και αντιεπενδυτικό το νομοθετικό πλέγμα που αφορά την φορολογία, τις αδειοδοτήσεις, τη χωροταξία, την πολεοδομία, και το περιβάλλον ενώ κυριαρχούν εκδικητικές τάσεις του κράτους προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Συνέπεια είναι να έχουμε και την τελευταία διετία αποχωρήσεις ιστορικών παραγωγικών επιχειρήσεων, πολυεθνικών Εταιριών και γνωστών μεταποιητικών μονάδων. Τα κενά αυτά «συμπληρώνονται» από ατομικές ή οικογενειακές μικροεπιχειρήσεις βιοτεχνίας και εμπορίου.
Βεβαίως η αλήθεια αυτή δεν μπορεί να λέγεται, όπως την παρουσιάζουμε στο σημερινό σημείωμα της στήλης.
Είναι όμως λάθος να ξεπερνιόνται με μπουρδολογία οι επίμονες ερωτήσεις γιατί δεν κάνουν επενδύσεις οι Έλληνες επιχειρηματίες και γιατί φεύγουν ξένες Εταιρίες και αλυσίδες από την Ελλάδα.
Δεν υποστηρίζουμε να μην γίνονται αποστολές για προσέλκυση επενδύσεων και επενδυτών. Κάθε άλλο.
Αλλά στο τραπέζι τέτοιων συζητήσεων πρέπει να είναι ικανοί γνώστες της διεθνούς επενδυτικής πολιτικής και της λειτουργίας του κράτους που εκπροσωπούν.
Δυστυχώς, αυτοί που μετέχουν ή οργανώνουν τις αποστολές και την τελευταία διετία δεν είναι. Κριτήριο συμμετοχής τους είναι ο βαθμός στο κόμμα και η σχέση με τον υπουργό που ηγείται της αποστολής.
Οι ομοιότητες, με παλαιές παρόμοιες αποστολές, παραμένουν ότι πρόκειται για ταξίδια αναψυχής «βαφτισμένα» ως δήθεν εθνικές αντιπροσωπείες συνομιλιών για επενδύσεις. Αποστολές δηλαδή χωρίς το ελάχιστο αποτέλεσμα.
Αναζητείστε την τύχη συμφωνιών για επενδυτικές και άλλες επιχειρηματικές συνεργασίες που υπογράφηκαν ακόμη και σε ανώτατο διμερές επίπεδο. Δεν υπάρχει τίποτε στην πράξη. Για δεκαετίες τώρα. Η Κίνα είναι εξαίρεση. Γιατί οι Κινέζοι το ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι.
Αλλά οι διαφορές μεταξύ των παλαιών αποστολών επενδυτικής συνεργασίας της Ελλάδας με την Αμερική (Κεντρική και Λατινική), ή την Ασία ή τα Εμιράτα ή και την Ευρώπη) και της διετίας ΣΥΡΙΖΑ είναι χαώδεις.
Θυμίζω απλά πως από τις πρώτες αποστολές των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ ήταν και στη Βενεζουέλα για επενδυτικές συνεργασίες με την Ελλάδα. Αποστολή «αναψυχής» που είχε και επίσημο προφίλ για να δικαιολογηθούν τα λεφτά του κορβανά. Αν θέλετε βάλτε στο ίδιο επίπεδο και όλες τις αποστολές στη Ρωσία.
Το σήμερα όμως έχει ξεχωριστή σημασία από το χτες γιατί ενώ (δυστυχώς) συνεχίζουμε με την ίδια (παλαιά) ανεύθυνη νοοτροπία απευθυνόμαστε σε επενδυτές ρίσκου και τζόγου που έχουν βλέψεις συνδυαστικών επιχειρηματικών δομών (αποκρατικοποίηση και επενδύσεις) με άμεσο στόχο την Ευρωπαϊκή Ένωση και μακροπρόθεσμο το κέρδος.
Αλλά το συγκεκριμένα επενδυτικό κύκλωμα είναι άριστα πληροφορημένο, τόσο για τα συμβαίνοντα σε χώρες του τριτοκοσμικού καταλόγου τους όσο και για τις πιθανές ζημιές τους από μεταβολές σε φορολογία και οικονομικές επιλογές των κυβερνήσεων που εναλλάσσονται.
Την κατηγορία αυτή των επενδυτών (που κινείται μόνο σε ευκαιρίες τριτοκοσμικών χωρών αναλαμβάνοντας και ρίσκο) δεν την ξέρουμε καθόλου. Αλλά θέλουμε δεν θέλουμε με αυτή θα ξεκινήσουμε τις συναλλαγές μέχρι να επανενταχθούμε στις ανεπτυγμένες χώρες.
Φρόνιμο συνεπώς είναι να βάλουμε (πριν απ’ όλα) το κράτος σε κανονική λειτουργία υποδοχής επενδύσεων αντιγράφοντας ανεπτυγμένες χώρες. Να κλείσουμε τα τεράστια νομοθετικά κενά από τις άδειες μέχρι και το περιβάλλον. Να καταλήξουμε σε τι επενδύσεις θέλουμε. Και να στέλνουμε ανά την υφήλιο παράγοντες με πραγματική γνώση της επενδυτικής λειτουργίας του κράτους μας. Γιατί αν έλθουν (οι συγκεκριμένοι επενδυτές ) θα φεύγουν και θα μας «δέρνουν». Οι Καναδοί απλώς μας χάιδεψαν…
Πηγή : capital.gr
Euro Converter
