Του ΜΑΝΟΥ ΚΑΛΛΙΓΕΡΟΥ
Στις 17 Φεβρουαρίου οι καθηγητές Μ.Ε. και οι δάσκαλοι έκαναν απεργία με αίτημα να διορισθούν εκπαιδευτικοί για να καλύψουν τα κενά στα σχολεία. Πόσα είναι αυτά τα κενά; Μέχρι τις 25.000 φθάνουν οι εκτιμήσεις μερικών. Πώς όμως προσδιορίζεται ένα κενό; Σύμφωνα με τις οργανικές θέσεις που παραμένουν χωρίς κάλυψη λένε οι συνδικαλιστές.
Όσο και αν αυτό ακούγεται λογικό η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πώς προκύπτουν όλα αυτά; Αν διαβάσουμε τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Παιδείας κ. Φίλη τα κενά είναι πλασματικά και στα σχολεία έχει αναπτυχθεί ένα πελατειακό κράτος με μία κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη.
Πάνω, λέει, από 2.000 ολιγομελή τμήματα έχουν ακόμα και κάτω από 10 μαθητές. 13.500 ώρες δηλώνουν οι εκπαιδευτικοί ότι απασχολούνται σε γραμματειακή υποστήριξη (ούτε η επιμελητεία του Μεγ. Αλεξάνδρου δεν χρειαζόταν τόσες ώρες…).
Έχουμε, συνεχίζει ο υπουργός, εκπαιδευτικούς με 8, 10 και 15 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας (εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) άρα ζητάνε διορισμούς για να καλυφθούν πλασματικές ώρες. Και τι πρέπει να γίνει; Μα ασφαλώς να αναλάβουν οι αρμόδιες διευθύνσεις να συντάξουν νέα οργανογράμματα, ασφαλώς δε και το υπουργείο να αλλάξει τον αριθμό στις ειδικότητες των εκπαιδευτικών παίρνοντας παράδειγμα από όσα γίνονται στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη.
Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να έχει ένα σχολείο θέσεις δέκα καθηγητών γυμναστικής, όταν επαρκούν οι μισοί ανάλογα με ένα λογικό αριθμό μαθητών ανά καθηγητή. Αυτά είναι θέματα που θα τα βρουν εύκολα στο Υπουργείο αν αποφασίσουν να κάνουν ριζικές αλλαγές σε όλο το σύστημα.
Και ποίοι θα τις κάνουν, όταν όλοι οι διευθυντές εκπαιδευτικών περιφερειών είναι προϊόντα, αν δεν είναι και κατ’ ευθείαν οι ίδιοι, συνδικαλιστές του χώρου. Σε όλους τους κλάδους τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν αυτοί ακριβώς, οι οποίοι θα έπρεπε να ενδιαφέρονται και για τη βιωσιμότητα του συστήματος.
Ασφαλώς δε λίγοι από αυτούς θα είναι ικανοποιημένοι από όσα παρέχει σήμερα το σχολείο, εκτός της …εξαίρεσης ότι η «εκτροπή» του συστήματος ήταν που εξέθρεψε τις καταλήψεις με λάθος αιτήματα, που οδήγησαν έναν εκ των ηγετών τους στον πρωθυπουργικό θώκο!
Το σημερινό μας θέμα, πάντως, δεν είναι μόνο η παραπάνω διαπίστωση. Εκείνο που μας έκανε να γράψουμε είναι ότι όλα αυτά τα κατάλαβε πολύ αργά ο κ. Φίλης. Ακόμη και ως δημοσιογράφος στην κομματική εφημερίδα μάλλον ποτέ δεν είχε τολμήσει να ψελλίσει τις σημερινές του διαπιστώσεις, αυτές που κάνει τώρα ως υπουργός, όταν το έντυπο που διηύθυνε ακρίτως υπεστήριζε κάθε είδους διαμαρτυρία, ειδικά δε των συνδικαλιστών και ειδικότερα του χώρου της εκπαίδευσης, εκεί που άρχιζε τη δράση του ο αρχηγός του και σημερινός πρωθυπουργός της χώρας.
Και είναι άραγε τυχαίο ότι μία μέρα αργότερα η υφυπουργός του, η οποία τυγχάνει και συνδικαλίστρια στο χώρο των Πανεπιστημιακών, διεπίστωνε ότι το 30% των μελών ΔΕΠ βάζει λεφτά στην τσέπη, κάτι μάλιστα που δηλώνει με έμφαση ότι δεν το γνωρίζει από κουτσομπολιά, αλλά από έρευνα; Αλήθεια, αυτό γιατί δεν το δήλωνε όταν παλαιότερα συνάδελφοί της έκαναν, δειλές έστω, προσπάθειες να βάλουν μία τάξη στο χώρο;
Αν όμως αυτή η χώρα περιμένει κάθε φορά να γίνουν οι συνδικαλιστές υπουργοί για να καταγγείλουν, αλλά χωρίς καν να διορθώνουν, όλες αυτές τις εκτροπές, τις οποίες κατάπιναν ενσυνείδητα όταν ήταν στην αντιπολίτευση και ξεσήκωναν τον κόσμο σε απεργίες τι άλλο μπορεί να περιμένει ο τόπος εκτός από την οριστική του καταστροφή;
Είπαμε, κακό να το κάνει αυτό κανείς σε οποιοδήποτε χώρο, αλλά και στον ακρογωνιαίο λίθο μίας κοινωνίας και μίας χώρας, την εκπαίδευση, δεν είναι απλά κακό. Είναι έγκλημα. Και είναι διπλό, γιατί απλά το είπαν χωρίς να κάνουν και κάτι για να διορθώσουν τα πράγματα.
Έτσι, διαπιστώσεις έκαναν, περίπου σαν να τα έλεγαν πίνοντας καφέ στο καφενείο. Αν ήταν σωστοί, πρώτα θα λάμβαναν μέτρα για να διορθώσουν όσα σωστά διαπιστώνουν τώρα έστω και με καθυστέρηση και μετά θα έβγαιναν να μας πουν όσα είπαν. Τότε μάλιστα θα ήταν και συγχωρητέοι για τον πρότερο –πολιτικά «μη έντιμο»- βίο τους!
